Allememaggies!

Op dit moment zitten we in de bus van Puno naar Cusco, maar eerst mijn verhaal van gisteren maar even kwijt. Want doordat ik al onze avonturen van me af schrijf, creëer ik weer ruimte voor nieuwe, haha!

We werden bijtijds opgehaald door een bus, die ons naar de boot bracht. En zoals alle haantjes de voorste hadden we ook hier weer een mooie plaats bemachtigd, voorin achter de kapitein.
Begeleid door onze gids Jorge van Edgar Adventures koersten we eerst af op het eiland Taquile, bekend van weef- en breiwerk. Aangezien we niet de gangbare excursie hadden, gingen we aan de andere kant van het eiland aan wal. Veel van de eilandbewoners leven van de visserij en het toerisme. En het gezin waar wij een kijkje gingen nemen, had zich nog niet zo lang als toeristische bezienswaardigheid aangesloten. Door onze gids werd aan de hand van verschillende mutsen, kleuren, riemen en gebruiken uitgelegd of de man of vrouw getrouwd of single was, weduwe/weduwnaar, en wat de persoon in kwestie eventueel voor hoogwaardigheidsbekleder was.
Achter de kleurrijke traditionele kleding gaat een hele geschiedenis schuil. Er werd door de vrouwen en meisjes geweven, en de mannen waren met breipennen in de weer. En na alle rituelen natuurlijk de mogelijkheid om alle zelfgemaakte spulletjes te kopen. Zulke bezoekjes voelen altijd een beetje dubbel. Het is aan de ene kant voor de toerist, maar aan de andere kant help je deze mensen ook aan een iets beter bestaan. Ik heb besloten me bij het laatste aan te sluiten, omdat ik daar nou eenmaal in geloof. Na nog een prachtige wandeling over een deel van het eiland was het heerlijk relaxen aan het strand van Taquile. Hierna weer verder met de boot, en wel naar Santa Maria op het schiereiland Capachica. Ook dit stond als toeristische trekpleister nog in de kinderschoenen. Hier werd de lunch op een traditionele manier geserveerd, door middel van ovens onder de grond. Het eten werd zelfs ritueel gezegend! Vis, vlees, twee soorten aardappelen, tuinbonen in schil (er was iemand die niet wist dat je ze moest pellen, stopte de peul zo in zijn mond, haha!) en als toetje een gebakken banaan.
Hierna door naar onze laatste stop van vandaag, een bezoek aan de Uros eilanden. Die bestaan uit zo’n 80 drijvende rieteilandjes. Onze stop lag wederom niet op de toeristische route, en we werden dan ook met open armen ontvangen.
Mensen, mensen, mensen … sprookjes bestaan. Niet zozeer het leven op zo’n eiland, maar het aanzicht van en de sfeer op zo’n eiland. Op dit eiland leefden 5 families, voor ons werkelijk onvoorstelbaar. De grotere eilanden zijn zelfvoorzienend, met basisscholen en winkels voor de eerste levensbehoeften. In de zomer moet het eiland maandelijks voorzien worden van een nieuwe laag riet, in de winter zelfs drie tot vier keer.
Ondanks we werden geadviseerd geen foto’s zonder toestemming te maken, was dit voor vandaag nergens een probleem. Waarschijnlijk was dit zo afgesproken met de touroperator.
Na dit indrukwekkende schouwspel was het nog zo’n 40 minuten terug naar Puno, waar rond 16.30 uur onze fantastische excursie op het Titicacameer ten einde kwam. Gegeten, daarna weer gestoeid met het plaatsen van foto’s op Waarbenjij.nu (wat na een aantal pogingen eindelijk gelukt is!!) en toen heerlijk in slaap gevallen.

1 juni 2015
Zoals ik hierboven al aangaf, schrijf ik dit in de bus van Puno naar Cusco, een rit van ongeveer 7 uur. Wij dachten dat dit met het openbaar vervoer zou zijn, maar deze bus is luxer dan luxe! Misschien is dit wel het openbaar vervoer voor lange afstanden, want de meeste mensen hier hebben geen auto en zijn afhankelijk van het openbaar vervoer.
We zijn met de taxi naar het busstation gegaan, een ritje van nog geen 10 minuten. We hadden gereserveerde plaatsen in de bus, die bleken op de eerste verdieping. Op zich niet verkeerd, maar de VIP plaatsen op de tweede verdieping waren toch een stuk meer uitnodigend. Toen iedereen zijn of haar plaatsje had ingenomen, hebben we bij de eerste stop gevraagd of we boven mochten zitten. Hier bleek nog een aantal enkelvoudige stoelen vrij te zijn, alleen niet naast elkaar (de indeling is 2 zitplaatsen – gangpad -1 zitplaats). Het verplaatsen naar de tweede verdieping was geen probleem, en ging zelfs kosteloos. Over kosten gesproken … deze rit kostte ons maar liefst € 9,- per persoon, is toch echt helemaal niets!
Cor zit nu zo’n 4 stoelen achter me, maar hé, we zien elkaar straks sowieso weer in Cusco, haha! Dus een stoeltje (nouja, zeg maar stoel!) voor mezelf, laptopje op schoot, foto’s uitzoeken voor de site, verhaaltje schrijven, natje, droogje … ik kan jullie zeggen, ik zit heerlijk in mijn knollentuin, haha! Ik had het al over die stoel … nog breder dan een vliegtuigstoel, kan 160 graden plat en steun voor het gehele onderbeen. Klinkt niet echt als een stoel in een bus van Connexxion. De hele weg Engelstalige films, af en toe een stop, prachtig uitzicht … dan is 7 uur heus niet zo’n straf.

We hopen op een fijne internetverbinding in Cusco, zodat ook jullie weer een stukje verder komen in Peru. Het voelt trouwens alsof we al heel lang weg zijn, goed teken!
Hopelijk vinden jullie het nog steeds leuk om op deze manier mee te reizen.
Morgen (dinsdag) hebben we een vrije dag in Cusco, eens kijken wat daar allemaal te doen en te zien is.
-----------
Bij aankomst in Cusco zijn we vanaf het busstation met de taxi naar ons hotel gebracht. Dat is waar ik nu mijn laatste stukje tekst schrijf. Een sfeervol boutique hotel (Encantada) met zicht op de stad beneden.
Bij aankomst zijn we nog even door de stad gewandeld, wat een heerlijke sfeer! Morgen hebben we vast weer een fijne dag voor de boeg. Maar eerst lekker slapen … oh, wederom met warme kruik!!

xxx