Rondje Tasmanië

18 februari
Vanmorgen zijn we weer bijtijds opgestaan, maar uiteindelijk reden we wederom rond de klok van 10 van het terrein. Per slot van rekening is het ook vakantie toch?! ;-)
Op naar het Freycinet National Park, er zijn wat van die nationale parken zeg! Gelukkig hebben we een park-pas, anders zou je je werkelijk blauw betalen. Alleen al voor dit park betaal je voor een auto met twee personen 48 dollar (à 0,70 cent), en voor een pas voor alle parken zo’n 64 dollar. Is gauw verdiend als je een aantal parken op je lijstje hebt staan. Vandaag stond de wandeling naar Wineglass Bay op het programma, de baai schijnt de vorm van een wijnglas te hebben. Bij aankomst op de parkeerplaats, werden we verrast door een kleine hoppekee, zat midden op de weg, zo schattig!

Helaas was het erg bewolkt, maar gelukkig op vijf spetters na droog. De temperatuur was goed, dus een korte broek was goed te doen. Het was een flinke klim omhoog, naar de look-out! Maar daar hadden we prachtig zicht op de baai. Vanaf daar snappen we de naam Wineglass Bay nog steeds niet, op geen enkele manier een wijnglas te bekennen, maar dat legt iemand ons vast nog een keertje haarfijn uit, haha! Daarna had ik mijn joker ingezet … de wandeling naar het strand van Wineglass Bay … dat werd een hele pittige zeg! Een half uur over rotsen naar beneden … dat is één, maar daarna ook weer omhoog … dat is twee! Nadat we op het strand wederom werden verrast door een hoppekee, hebben we een broodje gegeten en de klim naar boven vlekkeloos volbracht. En achteraf gezien, viel het eigenlijk nog wel mee. ‘Caracter building’ noemen we dat, haha!
Hierna zijn we in de auto gestapt en gestrand, letterlijk aan het strand, in Swansea. Hier heeft Cor twee wassen gedraaid, jaja, hier is hij de wasman (thuis ben ik de wasvrouw), hebben we genoten van het middagzonnetje en ben ik weer uren bezig geweest met het plaatsen van voorgaande berichten. Er is dan wel Wi-Fi, maar op de een of andere manier wil het toch steeds niet lukken met de foto’s. Maar de aanhouder wint! ;-)

19 februari
Dat was fijn wakker worden met het ochtendzonnetje! Na een fijne douche en dito ontbijtje zijn we landwaarts afgezakt naar het Tasman National Park, alweer een NP!

Vanaf hier wensen we Merel, Dennis, Sem, Luuk en Bob veel plezier in Hoch Sauerland, joehoe er ligt sneeuw!!! Voorzichtig, maar vooral heerlijk genieten!
En voor het geval we geen Wi-Fi meer hebben, wensen we Jolanda een goede vlucht (helemaal in haar eentje, bikkel!!) naar Bonaire, kom heerlijk tot rust! En voor je er erg in hebt, zit Ferry alweer naast je, hihi!

Weer over naar de orde van de dag, waar was ik … oh ja, Tasman NP.
Allereerst via Pirates Bay (hoe geweldig klinkt dit al niet!) naar de Blowhole, de Arch en Devils Kitchen. De eerste en tweede spreken redelijk voor zichzelf (hoewel het jammerlijk niet het juiste getij was voor de Blowhole), maar de derde bleek een gigantische kloof te zijn, zó diep, dat er niet eens een foto van te trekken viel. Maar het was allemaal even prachtig om te zien. Toen op zoek naar een camping, en deze hebben we in Taranna gevonden. Op het platteland bij boer Pièrre (zegt jullie vast wel iets Frank en Marinda, haha!).
Wel stroom, geen Wi-Fi, geen douche, wel toilet, én een museum. Het is iedere keer weer anders, dat maakt het ook zo leuk!
Gelukkig heb ik gisteren ons verhaal en een deel van de foto’s (vanmorgen de rest) kunnen plaatsen, het verhaal werd zo lang!! Hopelijk hebben jullie je er een beetje doorheen kunnen hakken. In ieder geval weer ontzettend bedankt voor de berichtjes tot nu toe, super leuk!!
Na een paar heerlijke momenten in de zon zijn we in het museum(pje) door de geschiedenis van Tasmanië/Van Diemensland geleid, hebben we gegeten en onze positie ingenomen voor de hoppekees. Want die komen hier op de camping grazen, zodra het schemerig wordt. We zijn benieuwd!!
Eerst maar eens een lekker Australisch roddelblaadje lezen, altijd fijn!
En eens kijken of we vanavond een bush-telly hebben … zo noemen ze hier de sterrenhemel. Tot nu toe hebben we die nog niet gezien.

We zijn nu acht dagen onderweg in Tasmanië, en waren min of meer gisteren het eiland al helemaal rond. Met nog vijf dagen te gaan hadden we misschien zo hier en daar een dagje extra kunnen pakken, maar op sommige plekken was het niet het beste weer van de wereld. Nog een keer het eiland rond leek ons iets te optimistisch, dus ik ben benieuwd wat de komende dagen nog gaat brengen.

20 februari
Nou, gisteravond alleen duizend konijnen en een paar renkoekoeken gezien. Dit alles werd aangevuld met een kwakend kikkerorkest in ons linkeroor, haha! In ieder geval wel sterren aan de hemel gezien!
Onze eerste onderneming voor vandaag was de wandeling naar Cape Raoul, heen en terug in vijf uur … dat was iets teveel van het goede. Op advies van onze laatste campingbaas Colin konden we tijdens de wandeling rechts afbuigen naar Ship Stern Bluff. Daar een minuut op 10-15 verder van het magnifieke uitzicht genieten en weer terug. Zo gezegd, zo gedaan. Het was weer een fijne wandeling, en inderdaad een stunning view, maar we zijn ietwat verpest met de wandelingen door het regenwoud. Hierna de ruige stappers weer ingeruild voor een paar makkelijke flip-flops en de terugreis ingezet. Nog niet die naar huis hoor!!
We zijn bij de Blowhole gestopt. Niet om nogmaals bij de Blowhole te kijken, maar om -ook op advies van Colin- de beste fish & chips van zo’n beetje heel Tasmanië naar binnen te werken. Oké, en dan doe je dat, haha! Maar ons oordeel was toch niet zo heel goed voor de ‘Fish & Chips contest’.
Op naar onze volgende bestemming, waar dat ook zou zijn. Onze camperwieltjes maken overuren!
Trouwens een fijn hutje hoor! Alleen is het bed crap, bromt de waterpomp alsof het een lieve lust is en zijn de koppelingsplaten bijna verbrand. Alleen lag dat meer aan Cor, die dacht dat we een 4x4 hadden, haha! Maar het motortje spint prima en brengt ons waar we naartoe willen.
Zo zijn we vandaag weer op een prachtig stekkie beland, Seven Mile Beach, in de buurt van Hobart.
Op loopafstand van het strand, en wat voor strand! Het laat zich raden … zeven mijl?
Daar hebben we zo’n anderhalf uur de kustlijn afgestruind en prachtige schelpjes voor thuis bij elkaar gejutterd (vast geen NL woord …), heerlijk hoor!
Het is hier zo fijn, dat we er hier gewoon nog een dagje aan vastplakken.
Nu even dit bericht plaatsen, en duimen dat ook de foto’s nu eens met gemak mee willen …

Bye for now!
XXX
P.s. ik kan onze locatie op de een of andere manier niet aanpassen, dus we zitten volgens de kaart nog steeds in Strahan ... tja, het zal eens in één keer goed gaan, haha!)