Na één tint blauw nu 50 tinten groen

22 februari
Howdie!

Vanmorgen werden we verrast door getik op het dak … regen! Sohé, wat hebben wij geluk gehad gisteren, met zo’n blauwer-dan-blauw-dag!
Maar vandaag was het tijd om verder te trekken, of eigenlijk, weer te starten bij het begin, Mount Field National Park.
Hier waren we onze eerste dag in Tasmanië. En aangezien we daar hebben genoten en mooie wandelingen hebben gemaakt, leek het ons een fijn idee de vakantie hier enigszins te eindigen.
De camper weer vol met water gekiept, het chemische toiletje geleegd (jaja, ook dat hoort erbij), de vuilwatertank geleegd en we waren weer gereed voor vertrek.

Onderweg in New Norfolk hebben we de waarschijnlijk laatste boodschapjes van deze vakantie gedaan.
Helaas was de bessenboerderij (waar we eerder geweldig heerlijke frambozen hadden gekocht) gesloten, anders hadden we daar natuurlijk nog even gestopt voor een paar gezonde goodies.

Op de camping hebben we een mooi plekje uitgezocht en hebben we de wandelschoenen weer tevoorschijn gehaald. We hadden het circuit van de Lady Barron Falls vorige week al gedaan, maar nu hebben we ‘m andersom gelopen, dat is dan net weer anders. Nog steeds wonderschoon, en zoveel kleuren groen, niet te bevatten! En we hebben een pinkbreast gezien, zo leuk! Een roodborstje, maar dan … het laat zich raden … tada … een roze borstje! Helaas kreeg ik ‘m niet goed op de kiek, dus maar even een foto van internet geplukt.
Daarna wat boekjes gelezen, gegeten, vliegjes gevangen (waarom moeten die dingen nou altijd je camper in vliegen!), in de schemer over het veld gewandeld met tientallen hoppekee's en een heerlijk tukje gedaan. Morgen weer een nieuwe dag!
Oh, en Cor heeft een wesp gered! Die was heftig zoemend in een hoekje boven de zonneklep gekropen en kon de uitgang niet meer vinden. Maar een zaklamp doet wonderen … ook een wesp ziet dan ineens weer het licht! Wonderwel wist hij daarna spoedig te ontsnappen, maar dat vonden we alles behalve erg, haha!

Met mijn oog gaat het trouwens goed! Net voordat we vertrokken, heb ik me nog een paar nieuwe contactlenzen aan laten meten. Links was onveranderd, maar na de staaroperatie aan mijn rechteroog heeft dit oog duidelijk een eigen willetje gekregen (vóór mijn operatie al, haha!). Accommodatie met rechts is niet meer mogelijk, waardoor ik gelijk aan de leesbril moest. Op zich geen probleem, maar als je dit niet gewend bent, nog niet eens een leesbril hebt en je dan weer lenzen, dan weer een gewone bril op hebt, is het toch wel goochelen hoor! Op mijn neus bevinden zich dan ook regelmatig twee exemplaren … een gewone bril en de oude leesbril van Cor óf contactlenzen in, met zonnebril en leesbril op. Het is even wennen, maar het werkt wel, haha!
Ik heb inmiddels begrepen dat het wel tot een half jaar kan duren voordat zo’n geopereerd oog weer tot rust is gekomen. Dus tot die tijd goochel ik gewoon nog even verder. ;-)

23 februari
Allereerst hebben we ons campertje weer rijklaar gemaakt en zijn daarna 16 kilometer over een onverharde en met boomvarens omlijste weg naar Lake Dobson gereden. Onderweg een kort wandelingetje gemaakt door een stukje moerasland en daarna de Pandani Grove rondom Lake Dobson. Dat was weer net even anders, want de Pandani (boomsoort) hadden we nog niet eerder gezien.
Na een kopje koffie uit eigen keuken hebben we de Urquhart Track en Platypus Tarn gelopen. Vooral de laatste was niet mis, stijl naar beneden betekent daarna … stijl naar boven. Maar voor ons inmiddels een appeltje - eitje!
Toen weer op weg naar onze volgende slaapplaats, wederom voor twee nachten Seven Mile Beach.
Zowel in Mount Field als hier aan de kust is het snoeiwarm, over de 30 graden! Van kachel naar airco in minder dan twee weken.
Na het eten nog even een wandelingetje gemaakt over het strand, en onderweg kwamen we twee ‘grazende’ wit met roze parkieten tegen. En natuurlijk op dat moment net geen camera mee … lang leve de telefoon, hoewel die foto’s het niet bij het toestel halen, maar beter iets dan niets.
M’n toestel geeft nog steeds een foutmelding, maar blijft het vooralsnog doen. Geen idee of het iets afdoet van de kwaliteit, maar vooralsnog zie ik het niet. Ik vermoed dat m’n toestel het wel zal gaan halen tot thuis.
Op het strand ook nog een mooie avondlucht geschoten (maar die krijg ik op dit moment niet van mijn telefoon af) en toen met het aircootje aan ons huisje ingestapt. Buiten is het nog steeds verzengend warm, maar met de hoeveelheid muggen hier, zit je niet echt op gemak buiten, haha!

Tot morgen!