Forest bathing
Door: Jacq.
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
26 Januari 2019 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Bericht Hooker Valley Track – restant foto’s geplaats, joehoeee!
Bericht Zeeleeuwen – foto’s voor een deel kunnen plaatsen (rest volgt)
Dit bericht – foto’s volgen
23 januari
‘Oncho Poncho’
Nou, overbodig te vermelden dat het plaatsen van foto’s zo hier en daar niet lukt.
Soms ben ik avond aan avond bezig om 1 foto geplaatst te krijgen. Ik wacht maar een goed bereik af, zodat ik de achterstand in 1x weg kan werken. Dan heb ik de avonden om eens een boekje te lezen. Ik ben begonnen in Kiwi’s en kilometers – op de motor door Nieuw-Zeeland.
Maar even naar de start van deze woensdag. Zo mooi gisteren was, zo nat was deze dag. Het begon grijs, en het heeft letterlijk de hele dag geregend. De lucht zag er ook echt uit alsof het nooit meer zou ophouden. Dit was best jammer, want de mooie weg en dito baaien van The Catlins laten hun pracht toch het beste zien met mooi weer.
We hebben wel een aantal stops gemaakt, zoals naar de Purakaunui waterval. Je stapt het bos in en waant je gelijk in een diep bos, terwijl het loopje in totaal maar 10 minuten was. Door de vele regen was de waterval op z’n best, dat dan weer wel, haha!
Hierna zijn we langs Porpoise Bay gereden, doorgaan een prachtige baai met helder water en vaak spelende kleine Hector dolfijnen in de branding. Nu leek het door de vele wind en regen wel op een oorlogsgebied!
We zijn in Curio Bay gestopt voor een waanzinnig kopje cappuccino en de korte wandeling naar het gefossiliseerde bos uit de Juratijd. Dit is bij eb vanaf een plateau goed te zien. Jawel, het was opkomend tij … maar dat was niet het enige, ook hier sloegen de golven wild om onze oren. Dus snel weer weg!
Door de stortvloed aan regen hebben we vandaag best veel kilometers gemaakt. Die hopen we ergens de komende dagen weer te verzilveren, daar waar de zon wellicht schijnt.
We staan nu op een campground in Lumsden, of all places. Niet echt de eerste keus, maar het was wel welletjes voor vandaag. Eerst de kou en nattigheid maar eens uit de camper verdreven met ons elektrische kacheltje, hoe blij kun je zijn!
Nu ik dit schrijf, begint de lucht weer helderblauw te kleuren en hopen we dat het morgen op z’n minst droog is.
We houden jullie op de hoogte!
P.s.
Jaja, de schapen krijgen hier inmiddels enorm de overhand … en zijn werkelijk zo koddig!
Niet alleen de koeien hebben een tunnel onder de weg, we hebben er ook eentje gesignaleerd voor schaapjes, haha!
24 januari
Jeutje, vandaag alweer donderdag … het is precies 2 weken geleden dat we in het vliegtuig stapten.
We hebben het gevoel alsof we al een maand op stap zijn. Dat schijnt inherent te zijn aan reizen. Omdat je in een korte tijd zoveel nieuwe indrukken opdoet, voelt het alsof je langer weg bent. Ga maar eens een weekendje weg, het voelt minstens als een halve week.
Na een uiterst koude nacht begon de dag in ieder geval droog en liet de zon zich ook weer van de goede kant zien.
Om zo snel mogelijk de kachel van de auto aan het draaien te krijgen, zijn we bij het krieken van de dag nog nèt niet in onze pyjama vertrokken. Dat was een goede keuze, want gaandeweg warmde de aarde op en wij eveneens.
Het werd een mooie rit naar Lake Manapouri. Wat lag het meer er prachtig sereen bij … dus hup, stoeltjes en tafeltje uit de camper en ontbijten in de zon, hoe rot kun je het hebben. Hierna was het een klein stukje naar Te Anau, waar we bij het visitor centre informatie hebben vergaard over Fiordland. In het verlengde daarvan hebben we gelijk een campingplaats gereserveerd in Knobs Flat, ongeveer halverwege de route. Geen Wifi en geen bereik … jaja, het bestaat nog!
De weg naar Milford Sound is 120km lang en er is veel moois te zien en te doen onderweg, dus reken er gewoon een hele dag voor.
Onze eerste stop werd Eglinton Valley. Het leek wel een ‘bear jam’, zoveel mensen zagen we ineens in een prachtig door de zon goudgeel gekleurd veld staan. Wat was er te zien, waardoor busladingen toeristen met selfiesticks in de weer gingen? Best lastig uitleggen, dus ik laat de foto’s graag voor zich spreken.
De 2e stop werd Mirror Lake. Nou, deze naam werd voor de volle 100% eer aan gedaan! In mijn beleving kun je het niet mooier krijgen. Even los van de andere 100 toeristen die over het vlondertje liepen…
Dit gebied is zó enorm toeristisch, dat je de drukte een beetje voor lief moet nemen, en helemaal op zo’n mooie zonnige dag als vandaag. Om het en beetje aan te dikken … het regent hier zo’n beetje 300 dagen per jaar, haha!
Toen werd het een stop bij de camping die we voor deze nacht hadden gereserveerd. We konden een plekje uitkiezen, onze stoeltjes neerzetten (zie het een beetje als ’s morgens je handdoekje neerleggen op een strandstoel) en daarna onze weg voortzetten. Op naar de volgende stop, de Key Summit Alpine Walk. En dat was me toch machtig mooi! Eerst door een schitterend sprookjesbos en daarna op hoogte terechtkomen in een alpine landschap. Het uitzicht was magistraal, de boterhammen gortdroog, het gezelschap aangenaam, de zon warm en de beentjes soepel.
En toen door naar Milford Sound, het eindstation van deze weg. Alle toeristen hadden inmiddels rechtsomkeer gemaakt, dus we konden zowaar aan het eind parkeren. Er was zelfs een park & ride … nou, dat zegt genoeg.
En wat werden we positief verrast door het uitzicht op Mitre Peak, weergaloos mooi! Hoewel de zon misschien voor de kenners net verkeerd stond, maar allememaggies wat prachtig!
Nogmaals, het was werkelijk een dag om door een ringetje te halen.
Op de terugweg zijn we gestopt bij de Homer Tunnel, want daar was het met de Kea’s een dolle boel. Zo we op de heenweg er maar eentje zagen, waren het er op de terugweg vele malen meer. En wat vinden zij rubber toch heerlijk, haha! Zo nieuwsgierig en brutaal tegelijk, fantastisch om te zien!
Op de camping hadden we buren gekregen, Tim en Marielle uit Nederland. Hadden ruzie met de tent ... met een kapotte tentstok om precies te zijn! Dat is lastig opzetten ja ...
Zij hebben hun baan vaarwel gezegd, zijn nu voor een jaar op pad, hebben de Transmongolië Express al gehad, Bali, Indonesië … nu 3 maanden Nieuw-Zeeland en dan door naar Zuid-Amerika. Als ik toch nog jong was, haha!
De sandflies waren hier niet weg te staan, mijn hemel!! We zijn al meerdere malen gebeten door deze kleine buggers!
Ze lijken op onschuldige fruitvliegjes, maar dan vermomd als bloeddorstige aasgieren! We hebben Bushman repellent (voorzien dan Deet), maar op de een of andere manier draaien we de rollen steeds om … gebeten worden en dan inspuiten die handel.
Je hebt werkelijk daaaagen last van de jeuk, ondanks de Bonjela en ander verzachtende smeerselarijen.
Maar dat zal de pret niet drukken. We bevinden ons momenteel nou eenmaal in de hometown van de sandflies!
Én de pim-pam-pet-vogel, die maakt zo’n leuk 3-luik geluid, haha!
No worries, met ons is alles tip-top!
Bericht Zeeleeuwen – foto’s voor een deel kunnen plaatsen (rest volgt)
Dit bericht – foto’s volgen
23 januari
‘Oncho Poncho’
Nou, overbodig te vermelden dat het plaatsen van foto’s zo hier en daar niet lukt.
Soms ben ik avond aan avond bezig om 1 foto geplaatst te krijgen. Ik wacht maar een goed bereik af, zodat ik de achterstand in 1x weg kan werken. Dan heb ik de avonden om eens een boekje te lezen. Ik ben begonnen in Kiwi’s en kilometers – op de motor door Nieuw-Zeeland.
Maar even naar de start van deze woensdag. Zo mooi gisteren was, zo nat was deze dag. Het begon grijs, en het heeft letterlijk de hele dag geregend. De lucht zag er ook echt uit alsof het nooit meer zou ophouden. Dit was best jammer, want de mooie weg en dito baaien van The Catlins laten hun pracht toch het beste zien met mooi weer.
We hebben wel een aantal stops gemaakt, zoals naar de Purakaunui waterval. Je stapt het bos in en waant je gelijk in een diep bos, terwijl het loopje in totaal maar 10 minuten was. Door de vele regen was de waterval op z’n best, dat dan weer wel, haha!
Hierna zijn we langs Porpoise Bay gereden, doorgaan een prachtige baai met helder water en vaak spelende kleine Hector dolfijnen in de branding. Nu leek het door de vele wind en regen wel op een oorlogsgebied!
We zijn in Curio Bay gestopt voor een waanzinnig kopje cappuccino en de korte wandeling naar het gefossiliseerde bos uit de Juratijd. Dit is bij eb vanaf een plateau goed te zien. Jawel, het was opkomend tij … maar dat was niet het enige, ook hier sloegen de golven wild om onze oren. Dus snel weer weg!
Door de stortvloed aan regen hebben we vandaag best veel kilometers gemaakt. Die hopen we ergens de komende dagen weer te verzilveren, daar waar de zon wellicht schijnt.
We staan nu op een campground in Lumsden, of all places. Niet echt de eerste keus, maar het was wel welletjes voor vandaag. Eerst de kou en nattigheid maar eens uit de camper verdreven met ons elektrische kacheltje, hoe blij kun je zijn!
Nu ik dit schrijf, begint de lucht weer helderblauw te kleuren en hopen we dat het morgen op z’n minst droog is.
We houden jullie op de hoogte!
P.s.
Jaja, de schapen krijgen hier inmiddels enorm de overhand … en zijn werkelijk zo koddig!
Niet alleen de koeien hebben een tunnel onder de weg, we hebben er ook eentje gesignaleerd voor schaapjes, haha!
24 januari
Jeutje, vandaag alweer donderdag … het is precies 2 weken geleden dat we in het vliegtuig stapten.
We hebben het gevoel alsof we al een maand op stap zijn. Dat schijnt inherent te zijn aan reizen. Omdat je in een korte tijd zoveel nieuwe indrukken opdoet, voelt het alsof je langer weg bent. Ga maar eens een weekendje weg, het voelt minstens als een halve week.
Na een uiterst koude nacht begon de dag in ieder geval droog en liet de zon zich ook weer van de goede kant zien.
Om zo snel mogelijk de kachel van de auto aan het draaien te krijgen, zijn we bij het krieken van de dag nog nèt niet in onze pyjama vertrokken. Dat was een goede keuze, want gaandeweg warmde de aarde op en wij eveneens.
Het werd een mooie rit naar Lake Manapouri. Wat lag het meer er prachtig sereen bij … dus hup, stoeltjes en tafeltje uit de camper en ontbijten in de zon, hoe rot kun je het hebben. Hierna was het een klein stukje naar Te Anau, waar we bij het visitor centre informatie hebben vergaard over Fiordland. In het verlengde daarvan hebben we gelijk een campingplaats gereserveerd in Knobs Flat, ongeveer halverwege de route. Geen Wifi en geen bereik … jaja, het bestaat nog!
De weg naar Milford Sound is 120km lang en er is veel moois te zien en te doen onderweg, dus reken er gewoon een hele dag voor.
Onze eerste stop werd Eglinton Valley. Het leek wel een ‘bear jam’, zoveel mensen zagen we ineens in een prachtig door de zon goudgeel gekleurd veld staan. Wat was er te zien, waardoor busladingen toeristen met selfiesticks in de weer gingen? Best lastig uitleggen, dus ik laat de foto’s graag voor zich spreken.
De 2e stop werd Mirror Lake. Nou, deze naam werd voor de volle 100% eer aan gedaan! In mijn beleving kun je het niet mooier krijgen. Even los van de andere 100 toeristen die over het vlondertje liepen…
Dit gebied is zó enorm toeristisch, dat je de drukte een beetje voor lief moet nemen, en helemaal op zo’n mooie zonnige dag als vandaag. Om het en beetje aan te dikken … het regent hier zo’n beetje 300 dagen per jaar, haha!
Toen werd het een stop bij de camping die we voor deze nacht hadden gereserveerd. We konden een plekje uitkiezen, onze stoeltjes neerzetten (zie het een beetje als ’s morgens je handdoekje neerleggen op een strandstoel) en daarna onze weg voortzetten. Op naar de volgende stop, de Key Summit Alpine Walk. En dat was me toch machtig mooi! Eerst door een schitterend sprookjesbos en daarna op hoogte terechtkomen in een alpine landschap. Het uitzicht was magistraal, de boterhammen gortdroog, het gezelschap aangenaam, de zon warm en de beentjes soepel.
En toen door naar Milford Sound, het eindstation van deze weg. Alle toeristen hadden inmiddels rechtsomkeer gemaakt, dus we konden zowaar aan het eind parkeren. Er was zelfs een park & ride … nou, dat zegt genoeg.
En wat werden we positief verrast door het uitzicht op Mitre Peak, weergaloos mooi! Hoewel de zon misschien voor de kenners net verkeerd stond, maar allememaggies wat prachtig!
Nogmaals, het was werkelijk een dag om door een ringetje te halen.
Op de terugweg zijn we gestopt bij de Homer Tunnel, want daar was het met de Kea’s een dolle boel. Zo we op de heenweg er maar eentje zagen, waren het er op de terugweg vele malen meer. En wat vinden zij rubber toch heerlijk, haha! Zo nieuwsgierig en brutaal tegelijk, fantastisch om te zien!
Op de camping hadden we buren gekregen, Tim en Marielle uit Nederland. Hadden ruzie met de tent ... met een kapotte tentstok om precies te zijn! Dat is lastig opzetten ja ...
Zij hebben hun baan vaarwel gezegd, zijn nu voor een jaar op pad, hebben de Transmongolië Express al gehad, Bali, Indonesië … nu 3 maanden Nieuw-Zeeland en dan door naar Zuid-Amerika. Als ik toch nog jong was, haha!
De sandflies waren hier niet weg te staan, mijn hemel!! We zijn al meerdere malen gebeten door deze kleine buggers!
Ze lijken op onschuldige fruitvliegjes, maar dan vermomd als bloeddorstige aasgieren! We hebben Bushman repellent (voorzien dan Deet), maar op de een of andere manier draaien we de rollen steeds om … gebeten worden en dan inspuiten die handel.
Je hebt werkelijk daaaagen last van de jeuk, ondanks de Bonjela en ander verzachtende smeerselarijen.
Maar dat zal de pret niet drukken. We bevinden ons momenteel nou eenmaal in de hometown van de sandflies!
Én de pim-pam-pet-vogel, die maakt zo’n leuk 3-luik geluid, haha!
No worries, met ons is alles tip-top!
-
26 Januari 2019 - 16:55
Bert En Marja:
Wat een leuk verslag van jullie reis weer, wij genieten op afstand met jullie mee lfs -
26 Januari 2019 - 19:35
Hans En Ine:
Hallo luitjes, wat een goddelijke reis maken jullie echt gaaf allemaal en wat geestig geschreven weer Jacq. ! Wij rijden steeds een stuk mee, echt geweldig. Op naar het volgende verslag. -
26 Januari 2019 - 19:38
Hans En Ine:
Hallo luitjes, wat een goddelijke reis maken jullie echt gaaf allemaal en wat geestig geschreven weer Jacq. ! Wij rijden steeds een stuk mee, echt geweldig. Op naar het volgende verslag. -
27 Januari 2019 - 04:52
Cindy Van Der Wilk:
Goedemorgen,
Net weer ff lekker gaan zitten voor je leuke verslag! Geweldig hoor. Wat een leuke avonturen hebben jullie weer daar! Hier is het vandaag zondag. Maar geen gewone zondag, want vanmiddag zitten we in de Kuip voor Feyenoord tegen Ajax, altijd spannend!! Jullie horen dr vast van! Lekker doorgaan met genieten en ik hoop voor jullie dat er meer zonneschijn gaat komen. Groetjes xx -
27 Januari 2019 - 05:30
Frank:
Alles goed daar, dat is mooi. Wat heb jij toch met fossielen? Weer of geen weer je bent erop uit en dat telt. Groetjes. -
27 Januari 2019 - 07:49
Cindy En Henk:
Tip top, 2 weken verder en vol nieuwe belevenissen!
Heerlijk om te lezen en fijn dat het zonnetje ook schijnt. -
28 Januari 2019 - 06:05
Roelof En Marianne:
Wat weer heerlijk geschreven! Genoten van de prachtige foto's! Wat een prachtreis!!!!!! Xx -
29 Januari 2019 - 16:24
Jack:
Hi Jacqueline en Cor,
Wat goed, dat je op jullie reis de tijd kunt vinden om ondanks alle nattigheid en de boze weersomstandigheden de tijd wilt vinden voor je uitgebreide en enthousiaste verhalen. Chapeau! Ik kom dus achterwaarts terug lezend aan je tekstjes toe en wat je schrijft is voor ons zeer herkenbaar. In Lumsden waren wij ook. We kampeerden daar bij het kleine stationnetje dat jullie in dit verder onooglijke plaatsje waarschijnlijk ook hebben gezien. Geen hond te zien daar toen en dus lekker rustig. Toen wij in deze contreien waren was het ook erg regenachtig en we zijn niet helemaal naar de Milford Sound gereden omdat het weer alle bergen onzichtbaar maakte en in een grauwsluier hulde. Ook toen regende het overvloedig.
Nog 14 dagen te gaan dus voor jullie. Geen tijd om verzadigd te raken van de vele reisindrukken die nog in het verschiet liggen.
Hopelijk komen nog veel fijne, als het even kan droge, dagen aan.
Groetjes van
Jack en Loes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
