Weer thuis!

9 juni (+1) 2015

Jaja, jullie hebben nog een laatste bericht tegoed. Ik had het eerder willen plaatsen, maar er kwam iets tussen wat mijn aandacht volledig heeft opgeslokt. Maar ik ben mezelf niet als ik dit vakantieboek niet op een goede manier afsluit. Dus lieve mensen, bij deze!

Deze dag stond in het teken van een bezoek aan Lima … en met wat een contrast word je dan geconfronteerd zeg! Maar zoals we de hele reis hebben beleefd, het is gewoon overal anders, dus zo ook hier.
We hebben in het hotel eerst alles voor de terugreis ingepakt, heerlijk ontbeten (ik denk hier wel het meest uitgebreid), onze koffers opgeslagen en zijn toen aan de wandel gegaan. We hadden nog een aantal onweerstaanbare souvenirtjes op de lijst staan, dus op naar de Inka Market in de wijk waar ons hotel stond. Een wijk (Miraflores) waar je veilig over straat kunt, want dat kan hier helaas niet overal.
De stad is nogal groot, dus je vergist je snel in de afstanden. Peru is 35 keer zo groot als Nederland, er wonen 28 miljoen mensen, waarvan 12 miljoen in Lima. Internetsites spreken elkaar nog wel eens tegen, maar dit is wat ons verteld werd. Een aardig stadje dus.
Naar het oude centrum wandelen, zat er dus niet in. Dat werd een taxi, en wat voor eentje! De chauffeur zat in een ijzeren kooi, voor zijn veiligheid. Nou, ik voelde me er daarbuiten ook best veilig, haha! Gelukkig ging de rit in één keer naar Plaza de Armas, althans, in de buurt. Tot nu toe heb ik alle pleinen het “centrale plein” genoemd, maar in werkelijkheid heten ze allemaal Plaza de Armas. En ze zijn allemaal mooi, zo ook deze.
Ik had gezegd dat we tot in de buurt van het plein waren afgezet. Tot op het plein was niet mogelijk, dat was namelijk helemaal rondom afgezet met hekken. Geen auto kreeg de mogelijkheid het plein te bereiken. Dat trok onze nieuwsgierigheid, en helemaal nadat we bij de oude fontein op het plein weer eens politie in een rij zagen staan. Ook hier weer demonstraties of optochten? We schijnen er patent op te hebben, haha!
We hebben het plein rond gelopen, wat straatjes rondom bezocht, kiekjes gemaakt, een ijskoffie of twee bij Dunkin Donuts genuttigd en heel toevallig … bij het presidentieel paleis de wisseling van de wacht gezien!
Net nadat er bij het paleis een aantal geblindeerde auto’s met escort als een blindgier waren weggereden. Óf de president was net aangekomen óf hij ging er net vandoor. Dat verklaarde waarschijnlijk de tijdelijke autovrije zone en aanwezigheid van politie rondom het plein.
Hierna hebben we lopend onze weg vervolgd richting hotel, hoewel we wisten dat we op een gegeven moment met een taxi verder moesten. We hebben onze ogen uitgekeken, van de verkoop van kwarteleitjes tot het handmatig regelen van het verkeer, van een schoenmaker met halve zolen tot mensen die in slaap waren gevallen bij of in hun winkeltje. Lima … niet echt een niets-te-beleven-‘dorpje’!
Op een gegeven moment hebben we een taxi aangehouden en hebben we ons bij de rotonde in de buurt van ons hotel af laten zetten. Hebben we een stop gemaakt bij Burger King (zo’n vette kledder mag toch wel één keer per vakantie, haha!) en toen nog een tijdje heerlijk in het park gezeten. Dit bleek een poezenpark te zijn! Waar je keek … poezen, poezen, poezen, en dan het gehele kleurenpallet! Dit hadden we nog niet eerder gezien! Ik als poezenmens kan niet anders zeggen dat ik dit enorm leuk vond, en dat is een understatement!

Tijd voor afscheid … de tijd ging deze vakantie voor ons gelukkig zo traag als stroop, maar het werd nu tijd om onze koffers op te halen en voor het laatst met de taxi naar het vliegveld af te reizen.
Dit ging razend rap, het inchecken net zo en de vlucht idem dito, ook al was dat 12 uur. Het was uiterst rustig in het vliegveld, dus plek zat. Wij zaten met z’n tweetjes naast elkaar, en met een filmpje, slaapje, hapje, drankje etc. was dat geen straf. Op Schiphol aangekomen ging het nog steeds van een leien dakje. De bagageband was ons goed gezind, en toen kwam de hamvraag “hoe gaan we naar huis, met de taxi of de trein?”. Het werd de trein. De tijd van landen tot het dichtslaan van de treindeuren besloeg niet meer dan 40 minuten! Binnen 25 minuten waren we op Rotterdam Centraal, waar we met de taxi (toch nog een taxi!) huiswaarts zijn gekeerd.
Na het openen van de koffers, werd het de juiste graad van rommeligheid en ging de wasmachine vol in bedrijf.

Nu ik dit schrijf, is het alweer zondagavond. De tijd kent weer geen tijd … pppfffff!
Dat mijn prioriteit even ergens anders lag, heeft alles te maken met onze kat Guus.
Hij is helaas verdwenen ... een nachtmerrie voor een poezenmens!!!
Vóór onze vakantie hebben we hem naar zijn gebruikelijke vakantieadres gebracht. Hier is het voor beide partijen twee weken naar volle tevredenheid verlopen. Tot hij afgelopen maandag -al dan niet vrijwillig- niet meer is teruggekeerd naar zijn tijdelijke stulpje.
Ons nagenieten was helaas gelijk weg … waar zit mijn lieve rooie kind! Voor de oppasouders natuurlijk ook vreselijk, ook al kunnen zij er uiteraard helemaal niets aan doen. Het is een buitenkat, dus het had hier net zo goed kunnen gebeuren.
Guus is hier een keer zoek geweest, en zat toen in de garage van buren verderop opgesloten. Hier hebben we hem na één nacht weer uit kunnen bevrijden.
Ik ben bang dat hij ergens ingesloten zit, maar eigenlijk zijn alle ruimtes rondom zijn logeeradres gecontroleerd. Is hij met zijn knapzak op pad van Hellevoetsluis naar Rotterdam, over de Botlekbrug en de Brienenoord?
Hij is gechipt, dus in mijn dromen word ik binnenkort gebeld dat hij is gevonden. Daar hou ik me maar aan vast…

Ondanks de minder fijne afloop, was het een onvergetelijke reis en was het me een waar genoegen voor jullie te schrijven. We hopen dat jullie ervan hebben genoten.
Ook dit bericht wordt ondersteund door een aantal foto’s, waarvan ik zeker weet dat het plaatsen ervan een stuk makkelijk zal verlopen.

Tot februari 2016, dan staat namelijk onze volgende spannende reis op het programma, Australië!!

Dag allemaal!
xxx