Orkaan Otto
Door: Jacqy
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
27 November 2016 | Costa Rica, San José
Zo, eindelijk bericht van ons!!
Ontzettend bedankt voor jullie berichtjes, blijft zoooo leuk, dus ga er vooral mee door. Dan doen wij dat ook, haha!
25+26 november
Orkaan, tsunami, aardverschuivingen … het klinkt als een rijkelijk gevulde soep, maar ik krijg er niet spontaan trek van.
Er is sinds 1851 in heel Midden-Amerika geen orkaan geweest, waarom dan net nu?
Ik word altijd rustig van het idee dat alles met een reden gebeurt, dus ik ben reuze benieuwd wanneer ik die vraag kan beantwoorden.
Eerst maar even naar vrijdag … we zijn vroeg opgestaan, want -dit keer- onze chauffeuse Merel (dank je wel lieve schat!) zou al bijtijds op de stoep staan. De laatste loodjes deden hun naam eer aan, want wat heb je op het laatste moment nog veel eindjes aan elkaar te knopen. Tenminste … ik wel, haha!
Uiteindelijk is alles gelukt en waren we verbazingwekkend snel door de stad bij Rotterdam Centraal.
Na dikke zoenen en grote knuffels openden de toegangspoortjes zich na vertoon van de barcode. Want ja, vooraf natuurlijk al kaartjes gekocht.
De trein stond op spoor 11, dus hop naar binnen, en nog geen half uur later, hop weer naar buiten. En daar sta je dan weer, voor mij is dat altijd een moment van overvallen worden door zo’n magisch vakantiegevoel.
En dan begint de hectiek die inchecken, bagagecontrole en door de douane gaan heet. Nou, dan weet je wel waarom je zo’n 3 uur van tevoren aanwezig wilt zijn. Eerst de boardingpassen printen en de koffers zelf inchecken, altijd een spannend avontuur … want gaat het ons als niet geschoold ‘KLM stand-in personeel’ lukken om zelf het label te printen en precies recht op elkaar te plakken? Uiteraarrrrd!!!
Bij de bodyscan bleek mijn trui op te lichten … er zaten metaaldraadjes in verweven, dus hoppa, fouilleren dan maar.
Natuurlijk ook de (berg)schoenen uit, laptop uit de tas, vloeistoffen in een apart op maat bepaald plastic zakje, de druk van achteropkomende vakantiegangers … het is niet de meest ontspannen manier om je vakantie te starten. Maar daarna, dan verwelkomt Starbucks je weer en dan is alles vergeten en vergeven.
De vlucht van iets meer dan 11 uur verliep erg soepel. De chef de cuisine had smakelijke hapjes bereid en de drankjes maakten het genot compleet. Alleen jammer dat KLM zulke harde stoelen heeft, waarna je na enige tijd toch last krijgt van ‘iets met hout en het rijmt op rond’ …
We hadden een tussenstop van 2,5 uur in Panama City, hier konden we heerlijk de benen strekken.
Met Copa Airlines werd de reis voortgezet, op naar San José! Ook hier werden we aan boord weer verblijd met gratis hapjes en drankjes (ze zijn daar nog niet zover als Transavia, Ryanair, Easyjet, Wizzair en noem ze allemaal maar op). Hier in Midden-Amerika nog ouderwetse gezelligheid in het vliegtuig. Maar toen begon de ellende … wat een half uurtje vliegen moest zijn, werd een uur. Vlieg je dan niet te ver? ... inderdaad, goed geraden!
Panama, Nicaragua, Guatemala … het klinkt als een tropische cocktail, maar liever niet allemaal op één dag graag!
De plannen werden namelijk bij vertrek uit Panama gelijk gewijzigd. Het vliegveld in San José was door dichte mist gesloten, dus zijn we doorgevlogen naar Nicaragua. Met hoop op optrekkende mist hebben we daar een uur aan de grond gestaan, maar dat bleek ijdele hoop. Toen is de keus gemaakt door te vliegen naar Guatemala (i.p.v. terug) en daar te overnachten. Rond middennacht lagen we in ons bedje, een super grote suite in Hotel Crowne Plaza. Niet als pleister op de wonde, maar omdat de kamer die we toegewezen hadden gekregen al door iemand anders beslapen werd. Dus kregen we daarna een upgrade. Sta je daar midden in de nacht aan iemand anders zijn deur te rammelen … je schrikt je toch rot als je daar heerlijk ligt te ronken, haha!
Uiteindelijk lagen we even na middernacht op één oor, met de wekker op 03.45u. De shuttlebus ging namelijk rond 04.30u naar het vliegveld.
Omdat niet op ons was gerekend, en we maar af moesten wachten of er überhaupt plek voor ons, en nog een groepje medereizigers, in het vliegtuig zou zijn, was het best even spannend.
Het mag tussendoor wel even gezegd worden dat ze alles erg goed voor ons hadden geregeld.
Extra drankjes, shuttleservice van en naar het vliegveld, overnachting, een gratis ontbijt bij de Subway op het vliegveld in Nicaragua … ik heb bij vertraging wel eens andere verhalen gehoord.
Ons meegenomen noodrantsoen, bestaande uit kleine krentenbolletjes, pindarotsjes en chips, hoefden dus nog niet ingezet te worden.
We waren 04.45u op het vliegveld, en laat ik nu maar een stap overslaan, het vliegtuig vertrok uiteindelijk, en uiteraard mét vertraging, om 11.45u! De vlucht liep voorspoedig, de chauffeur die ons naar het hotel zou brengen was al ingelicht, en toen stokte het bij de douane. En niet zo’n beetje ook!!
Bij de douane was de personele bezetting zo waardeloos, dat we daar na bijna 2 uur pas doorheen waren. Buiten aangekomen stond de chauffeur al uren te wachten, maar er zouden nog 2 gezelschappen meerijden. Om het proces een duwtje in de goede richting te geven, heeft Cor een half uur met een naambordje naast hem gestaan.
Stel 2 kwam na een uur door de deur en het 3e gezelschap hebben we niet afgewacht. Ik kan zeggen dat we zeer coulant zijn geweest, we hebben buiten nog dik 1,5 uur staan wachten, voordat we pas naar ons hotel werden gebracht. Ik heb heus begrip voor de werkwijze, maar als je klanten hebt die zo'n reis achter de rug hebben, prop je ze volgens mij zo snel mogelijk in een taxi en stuur je ze naar hun hotel. Dan laat je ze niet nog eens bijna 2 uur wachten op anderen.
Uiteindelijk waren we na 40! uur in ons hotel, bekaf!
Tortuguero is zoals verwacht vervallen in de route, dit is door Otto niet meer begaanbaar. En er heeft nog een verandering in ons reisschema plaatsgevonden, een Nationaal Park wat we wilden bezoeken, is door natuurgeweld gesloten. Het is echt omschakelen als je al zolang uitkijkt naar iets wat je al vele maanden geleden hebt uitgestippeld.
Morgen mogen we zelf op pad, even bijsturen, want we hadden ons tot eind vorige week ingesteld op een rustige start in Tortuguero. Na alle waanzinnig drukke weken thuis en op ons werk voelt het enigszins achter de feiten aanrennen. Helaas ligt overmacht hieraan ten grondslag, maar dan hoeven we het nog niet leuk te vinden toch?
Onder aan de streep is Australië dus helemaal niet zo ver weg, haha!
Cor en Jacqy
Ontzettend bedankt voor jullie berichtjes, blijft zoooo leuk, dus ga er vooral mee door. Dan doen wij dat ook, haha!
25+26 november
Orkaan, tsunami, aardverschuivingen … het klinkt als een rijkelijk gevulde soep, maar ik krijg er niet spontaan trek van.
Er is sinds 1851 in heel Midden-Amerika geen orkaan geweest, waarom dan net nu?
Ik word altijd rustig van het idee dat alles met een reden gebeurt, dus ik ben reuze benieuwd wanneer ik die vraag kan beantwoorden.
Eerst maar even naar vrijdag … we zijn vroeg opgestaan, want -dit keer- onze chauffeuse Merel (dank je wel lieve schat!) zou al bijtijds op de stoep staan. De laatste loodjes deden hun naam eer aan, want wat heb je op het laatste moment nog veel eindjes aan elkaar te knopen. Tenminste … ik wel, haha!
Uiteindelijk is alles gelukt en waren we verbazingwekkend snel door de stad bij Rotterdam Centraal.
Na dikke zoenen en grote knuffels openden de toegangspoortjes zich na vertoon van de barcode. Want ja, vooraf natuurlijk al kaartjes gekocht.
De trein stond op spoor 11, dus hop naar binnen, en nog geen half uur later, hop weer naar buiten. En daar sta je dan weer, voor mij is dat altijd een moment van overvallen worden door zo’n magisch vakantiegevoel.
En dan begint de hectiek die inchecken, bagagecontrole en door de douane gaan heet. Nou, dan weet je wel waarom je zo’n 3 uur van tevoren aanwezig wilt zijn. Eerst de boardingpassen printen en de koffers zelf inchecken, altijd een spannend avontuur … want gaat het ons als niet geschoold ‘KLM stand-in personeel’ lukken om zelf het label te printen en precies recht op elkaar te plakken? Uiteraarrrrd!!!
Bij de bodyscan bleek mijn trui op te lichten … er zaten metaaldraadjes in verweven, dus hoppa, fouilleren dan maar.
Natuurlijk ook de (berg)schoenen uit, laptop uit de tas, vloeistoffen in een apart op maat bepaald plastic zakje, de druk van achteropkomende vakantiegangers … het is niet de meest ontspannen manier om je vakantie te starten. Maar daarna, dan verwelkomt Starbucks je weer en dan is alles vergeten en vergeven.
De vlucht van iets meer dan 11 uur verliep erg soepel. De chef de cuisine had smakelijke hapjes bereid en de drankjes maakten het genot compleet. Alleen jammer dat KLM zulke harde stoelen heeft, waarna je na enige tijd toch last krijgt van ‘iets met hout en het rijmt op rond’ …
We hadden een tussenstop van 2,5 uur in Panama City, hier konden we heerlijk de benen strekken.
Met Copa Airlines werd de reis voortgezet, op naar San José! Ook hier werden we aan boord weer verblijd met gratis hapjes en drankjes (ze zijn daar nog niet zover als Transavia, Ryanair, Easyjet, Wizzair en noem ze allemaal maar op). Hier in Midden-Amerika nog ouderwetse gezelligheid in het vliegtuig. Maar toen begon de ellende … wat een half uurtje vliegen moest zijn, werd een uur. Vlieg je dan niet te ver? ... inderdaad, goed geraden!
Panama, Nicaragua, Guatemala … het klinkt als een tropische cocktail, maar liever niet allemaal op één dag graag!
De plannen werden namelijk bij vertrek uit Panama gelijk gewijzigd. Het vliegveld in San José was door dichte mist gesloten, dus zijn we doorgevlogen naar Nicaragua. Met hoop op optrekkende mist hebben we daar een uur aan de grond gestaan, maar dat bleek ijdele hoop. Toen is de keus gemaakt door te vliegen naar Guatemala (i.p.v. terug) en daar te overnachten. Rond middennacht lagen we in ons bedje, een super grote suite in Hotel Crowne Plaza. Niet als pleister op de wonde, maar omdat de kamer die we toegewezen hadden gekregen al door iemand anders beslapen werd. Dus kregen we daarna een upgrade. Sta je daar midden in de nacht aan iemand anders zijn deur te rammelen … je schrikt je toch rot als je daar heerlijk ligt te ronken, haha!
Uiteindelijk lagen we even na middernacht op één oor, met de wekker op 03.45u. De shuttlebus ging namelijk rond 04.30u naar het vliegveld.
Omdat niet op ons was gerekend, en we maar af moesten wachten of er überhaupt plek voor ons, en nog een groepje medereizigers, in het vliegtuig zou zijn, was het best even spannend.
Het mag tussendoor wel even gezegd worden dat ze alles erg goed voor ons hadden geregeld.
Extra drankjes, shuttleservice van en naar het vliegveld, overnachting, een gratis ontbijt bij de Subway op het vliegveld in Nicaragua … ik heb bij vertraging wel eens andere verhalen gehoord.
Ons meegenomen noodrantsoen, bestaande uit kleine krentenbolletjes, pindarotsjes en chips, hoefden dus nog niet ingezet te worden.
We waren 04.45u op het vliegveld, en laat ik nu maar een stap overslaan, het vliegtuig vertrok uiteindelijk, en uiteraard mét vertraging, om 11.45u! De vlucht liep voorspoedig, de chauffeur die ons naar het hotel zou brengen was al ingelicht, en toen stokte het bij de douane. En niet zo’n beetje ook!!
Bij de douane was de personele bezetting zo waardeloos, dat we daar na bijna 2 uur pas doorheen waren. Buiten aangekomen stond de chauffeur al uren te wachten, maar er zouden nog 2 gezelschappen meerijden. Om het proces een duwtje in de goede richting te geven, heeft Cor een half uur met een naambordje naast hem gestaan.
Stel 2 kwam na een uur door de deur en het 3e gezelschap hebben we niet afgewacht. Ik kan zeggen dat we zeer coulant zijn geweest, we hebben buiten nog dik 1,5 uur staan wachten, voordat we pas naar ons hotel werden gebracht. Ik heb heus begrip voor de werkwijze, maar als je klanten hebt die zo'n reis achter de rug hebben, prop je ze volgens mij zo snel mogelijk in een taxi en stuur je ze naar hun hotel. Dan laat je ze niet nog eens bijna 2 uur wachten op anderen.
Uiteindelijk waren we na 40! uur in ons hotel, bekaf!
Tortuguero is zoals verwacht vervallen in de route, dit is door Otto niet meer begaanbaar. En er heeft nog een verandering in ons reisschema plaatsgevonden, een Nationaal Park wat we wilden bezoeken, is door natuurgeweld gesloten. Het is echt omschakelen als je al zolang uitkijkt naar iets wat je al vele maanden geleden hebt uitgestippeld.
Morgen mogen we zelf op pad, even bijsturen, want we hadden ons tot eind vorige week ingesteld op een rustige start in Tortuguero. Na alle waanzinnig drukke weken thuis en op ons werk voelt het enigszins achter de feiten aanrennen. Helaas ligt overmacht hieraan ten grondslag, maar dan hoeven we het nog niet leuk te vinden toch?
Onder aan de streep is Australië dus helemaal niet zo ver weg, haha!
Cor en Jacqy
-
27 November 2016 - 16:40
Yorick:
wow wat een reis al :) maar je kan al wel een paar landen op je lijstje (afstrepen) waar je even bent geweest :). Ik hoop dat jullie reis nu wel wat beter verloopt met minder onverwachte verassingen :)
veel plezier -
27 November 2016 - 16:49
Jos En Johanna:
In jullie verhaal lijkt het dat jullie dit alles rustig en positief hebben ondergaan. Chapeau hoor! Kunnen ons voorstellen dat je dan doodmoe bent. Haha: Australië 25 uur vliegen en Costa Rico nu bereikt in 40 uren. Jammer dat je de bouwstenen nu anders moet stapelen; of heet dat avontuur......?! Heel veel plezier op jullie "nieuwe" reis -
27 November 2016 - 16:54
Corrie:
Een goed begin is het halve werk -
27 November 2016 - 16:57
Corrie:
Het grootste gedeelte van mijn reactie is weggevallen, geen idee hoe dit kan. Grxxtjes van ons!! -
27 November 2016 - 17:09
Roelof En Marianne:
Fijn dat jullie in ieder geval nu meer in de juiste omgeving zijn beland.
Positieve insteek in het gehele verhaal; knap hoor! Sowieso mooi verwoord allemaal!
Maar uiteraard ook behoefte aan even rechttrekken.
Van nu af aan hopelijk alleen maar voorspoed op jullie pad!
x
-
27 November 2016 - 19:23
Ria Zeelenberg:
Alle goede dingen komen langzaam.
Neem je dit in gedachten dan kan er alleen maar een erg mooie reis op volgen.
Liefs Ria. -
27 November 2016 - 19:59
Bert En Marja:
Dit kan je je in je stoutste dromen niet voorstellen.Denk je rustig op reis te gaan krijg je dit maar als je terug bent heb je wel een spannend verhaal.
Ik weet dat jullie positief zijn ingesteld dus het zal wel goed komen.Geniet van de rest en fijn dat we weer mee mogen reizen liefs Marja en Bert -
27 November 2016 - 21:15
Nico:
Jullie willen avontuurlijk reizen.......? Dan zul je het krijgen ook -
27 November 2016 - 21:18
Nico:
Er is een stukje weggevallen. Moet nog bij.... ik hoop dat de rest van de reis wat meer gepland "avontuurlijk" verloopt. -
28 November 2016 - 08:58
Belinda:
Pfffffff!!!! Wat een verhaal!!! Jullie hadden de wereld rond kunnen vliegen!!!! Nou hoop dat Cor je spiertjes wat los gemaakt heeft, en kunnen jullie op pad!!!! Hoop dat alles vanaf nu op rolletjes loopt schrijfster!!! Geniet, xxx -
28 November 2016 - 09:14
Monique:
Wat een verhaal zeg!!! Jij weet van en domper toch een prachtig verhaal te maken wat lekker weglijst :-) Knap hoor! Geniet lekker van het vervolg van de reis. -
28 November 2016 - 09:53
Jolanda Den Hoed:
jeetje mina wat een verhaal weer zeg!! ik hoop dat het vervolg beter zal verlopen !! veel plezier -
28 November 2016 - 12:34
Christa:
Hoop dat de rest van de reis wat rustiger verloopt, geniet er van!
-
28 November 2016 - 14:13
Loes Bekaert:
Wat een belevenissen hopelijk gaat de rest van jullie reis probleemloos verlopen. Geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
