Home sweet Home

23+24+25 september
De cirkel is nog niet rond … het verhaal heeft nog geen staart … noem het zoals je wilt, het komt erop neer dat het laatste bericht nog niet is geplaatst. Dus de hoogste tijd voor de ‘grande finale’!
Nog even terug naar vorige week zaterdag … jaja, alweer een week terug!!

Het was vannacht weer frrrris, maar zoals al in het vorige bericht vermeld, met een fonkelende sterrenhemel. Altijd even kijken voordat je gaat slapen hoor!
De ochtend begon weer blauw, dus de temperatuur steeg snel naar aangename hoogte. Geen idee hoeveel graden het was, überhaupt geen idee tijdens onze reis, nergens iets te vinden wat de temperatuur aangaf. Ook benul van tijd was, door het passeren van diverse tijdzones, steeds een mysterie. Je zou zeggen dat je telefoon up-to-date is, maar niets was minder waar.
Vandaag op weg naar onze eindbestemming, Las Vegas. Na een tussenstop bij de zeer indrukwekkende Hoover Dam (niet het mooiste deel van de USA, maar wel een niet te bevatten stuk vernuft!) kwamen we precies op tijd bij Apollo, 10.59u om precies te zijn. En toen begon het … het uitmesten van de camper, haha! Dit én de campercheck duurden bij elkaar toch wel zo’n anderhalf uur. Maar alles was goed, dus de borg wordt netjes binnen 3 weken teruggestort. Als je iets moet betalen, is het met één keer knipperen van je creditcard af, maar oh wee als ze iets terug moeten boeken …
Bij Apollo bleek een ander stel ook naar hotel Excalibur te gaan, dus wat mooier dan de taxirit delen! Tja, we blijven Hollanders hoor, voor elke bespaarde dollar kun je weer iets anders kopen, haha!
We hadden kamernummer 10173 … dit zegt wel hoe groot dit hotel is. Bij het inchecken stond er een rij waar de Efteling jaloers op zou zijn. Dus na een uur konden we onze spullen naar de kamer brengen … was maar een kwartier lopen, haha!
Maar wel een mooie kamer met zicht op de Strip en de bergen. Er is momenteel een openluchtfestival (Daytime Village) aan de gang, dus we genieten gratis mee. Nouja … niet de hele tijd, want het meeste is óf niet aan te horen óf ons onbekend, haha! Wel zicht op Niall Horan (Slow Hands) en daarvoor Alex Gaskarth van All Time Low … wie kent hem niet, haha!
Trouwens wel grappig dat hier Tiësto en Martin Garrix levensgroot op hotels hangen. Schijnen hier een ‘dingetje’ te doen, haha!

We hadden op aanraden van onze lieve buurtjes Cora en Leo Maggiono’s Little Italy gereserveerd voor vanavond, maar helaas gooide de lichamelijk gesteldheid van Cor roet in het eten. Waarschijnlijk heeft hij na de eerste week iets verdraaid in zijn heup. Woensdag hebben we in het ziekenhuis bij de Grand Canyon informatie ingewonnen over eventuele mogelijkheden. Dat concludeerde in een bezoek aan de apotheek, maar het hield met huis-tuin-en-keuken-pijnstillers niet over. De pijnscheuten in zijn heup bleven aanhouden en werden steeds erger. Donderdag zijn we naar een chiropractor in Sedona geweest. Deze wist wel een kraakje te zetten, en dit zou ogenschijnlijk de oplossing moeten zijn. Gelijk nog maar een pot Advil ingeslagen … maar ook dat zette geen zoden aan de dijk.
Wat trouwens wel hilarisch was, Cor had deze afspraak met Steven Cox. En laat ‘Cox’ nou in het Latijn ‘heup’ betekenen, haha!!
Wandelen in deze omgeving zat er helaas niet in, maar om in één woord aan te geven hoe mooi het hier is … PRACHTIG!
De dag daarna werd het er niet beter op, zelfs minder. Dus onderweg naar Las Vegas -in Chino Valley- zijn we bij de Family Medical Walk-In naar binnen gegaan. Na enig moment en het invullen van zo’n 7 pagina’s met vragen werden we ontzettend vriendelijk ontvangen door dokter Shannon Jaramillo.
Om een lang verhaal kort te maken … Cor ging naar buiten met een injectie in zijn bil en een recept voor Prednison en Diclofenac. Gelukkig zat de apotheek naast de Walk-In (McDonald’s trouwens ook!), dus het halen van de medicijnen bij Jason Dykstra Pharmacy (inderdaad … 3 generaties terug zijn overgroot-opa en overgroot-oma waarschijnlijk als meneer en mevrouw Dijkstra naar de USA vertrokken) was een fluitje van een cent.
Hierna ging nog een dubbele cheeseburger met vanillemilkshake naar binnen en verder maar weer. Zitten kon Cor prima, dus rijden was gelukkig geen probleem.

Ik pak hier de draad weer op bij zaterdagmiddag, Las Vegas.
We wilden eerst nog even langs de galerie waar we op de heenreis 2 schilderijen hadden gekocht.
Daarna richting het restaurant, maar dat liep allemaal anders.
Cor kon eigenlijk niet op of neer, en na een dappere poging het hotel te verlaten, kwam hij niet verder dan de gang beneden. Dus heeft hij eerst 2 uur met pijnstillers op bed gelegen. Hierna volgde poging 2, maar hierbij kwam hij niet verder dan het einde van de gang.
En dan vraag je je toch af hoe je in hemelsnaam naar huis moet morgen …
Toen hebben we besloten een dokter te laten komen. Ik naar de receptie, maar ik moest hiervoor bij de Security Booth in het casino zijn. En toen ging alles in een stroomversnelling. Met een dame van de security door de donkere krochten van het hotel, nog net niet door de keuken, haha! Voor onze kamerdeur stonden de manager en assistent-manager al op ons te wachten. Dan komen de vragen, dan komen de antwoorden, dan volgt de vraag of je naar het ziekenhuis gebracht wilt worden, dan komt het antwoord dat je dit graag wilt, omdat je anders niet weet hoe je morgen naar huis moet. In no-time stonden er twee ambulancebroeders naast het bed. Bloeddruk, hartslag en saturatie waren in orde. Maar we hadden geen keus, op de brancard naar beneden en met de ambulance naar het ziekenhuis.
Omdat het geen levensbedreigende situatie betrof, duurde het wel even. Een infuus met morfine en valium, CAT-scan, reflextest, uitslag, verslag, 2 recepten (Diazepam en een bepaald opiaat) en met een lege portemonnee later liep hij op antislipsokken het ziekenhuis weer uit. Eerst met de taxi naar een apotheek en toen terug naar het hotel. De pijn en pijnscheuten waren naar de achtergrond verdwenen, gelukkig!! Dus we hebben in het hotel de eerste de beste hamburgertent bezocht, we hadden best trek, haha!
Na een goede nachtrust stapte Cor nog net niet als een jonge bok uit bed. De pijn was goed te behappen en de pijnscheuten hebben zich van geen kant meer laten zien.
We hebben op gemak de koffers ingepakt en naar het bagagedepot in het hotel gebracht. Toen zijn we toch de stad nog maar even in gegaan, en hoe kun je nu in een korte tijd het meeste zien? Met de hop-on/hop-off bus natuurlijk!
We zijn eerst langs de galerie gehopt en daarna ging de bus naar Downtown, het oude gedeelte.
Wat al lange tijd op mijn bucketlist stond als we ooit in Vegas zouden zijn, was een bezoekje aan een Wedding Chapel. En niet zomaar één, neeeee, de Graceland Wedding Chapel, degene waar mijn idool (oké, one guilty pleasure mag best, haha!) zo’n 25 jaar geleden is getrouwd! Hiervoor verwijs ik naar de foto, haha!
Toen met de bus verder, tot het rond 15.15u wat warm onder de billen werd. We moesten namelijk 16.00u op het vliegveld zijn voor onze vlucht naar Salt Lake City.
Bij hotel Circus Circus zijn we eraf gehopt en waren we na een flitsende taxirit 15.45u bij ons hotel.
Hier hebben we de koffers weer opgepikt om na wederom een flitsende taxirit 15.59u afgezet te worden bij de vertrekhal. Nou, niets aan het handje toch!
De terugreis ging werkelijk van een leien dakje. In Vegas gokkasten tot aan de gate, vreemde gewaarwording hoor. Maar bovenal, Cor had geen pijn, hoezeeee!!!
Na een vlucht van een kleine anderhalf uur konden we zo van het ene vliegtuig direct doorlopen naar het anders. Zo’n snelle overstap hadden we nog nooit meegemaakt!
Het vliegtuig was niet vol, waardoor we 3 stoelen met z’n tweeën hadden, heerlijk! We hebben beiden de film King Arthur: Legend of the Sword gekeken (aanrader!). Cor lag hierna al snel te knorren (doe mij in het vervolg ook maar zo’n pilletje!) en ik heb de film Brimstone gekeken.
Hoewel deze film 6 Gouden Kalveren heeft gekregen, vond ik ‘m toch een beetje vreemd.
Hierna ging ook mijn snaveltje toe en werden we ergens boven Ierland wakker. Ontbijtje erin, rommeltjes opruimen, uitstappen, bagage ophalen en treintickets kopen. Zo snel als je dit leest, zo snel ging het ook in de praktijk. Op Rotterdam Centraal stond Dennis ons al op te wachten, dank je wel lieverd! En toen was het maandag in de loop van de middag ‘Home sweet Home’.

Ik weet niet hoe vaak ik ‘prachtig, mooi, fantastisch en fenomenaal’ heb gebruikt, maar het geeft waarschijnlijk alles bij elkaar nog niet aan hoe we deze reis hebben beleefd.
Het was weer een feest 24/7 met elkaar door te brengen, en dan besef je weer hoe goed je het samen hebt. In voor- en tegenspoed, want de laatste week was naast al het moois ook best wel wat heftig. Gelukkig gaat het goed met Cor en lijkt er alleen wat nazorg nodig.

De laatste foto geeft onze volgende bestemming aan, duurt nog wel even, maar tot dan! (hihi)
Het was feest met jullie!

Hier eindigt onze reis, dus ook die van jullie.
“Wacht niet op het juiste moment, het perfecte moment komt namelijk nooit. Het leven vindt nu plaats, dus doe wat je echt graag doet.”

Kus,
Cor en Jacq.