Hooker Valley Track

20 januari
Nou, vandaag was wel een dagje qua afwisseling … we hebben zo’n 3 seizoenen in één dag gehad.
De dag begon stralend in Fairlie, dus vroeg uit de veren en op weg naar Mount Cook!
Het zonnetje reed heerlijk met ons mee, tot aan de Church of the Good Shepherd (Lake Tekapo), tot aan Lake Pukaki (met deels zicht op Mount Cook), tot Glentanner Park, tot Mount Cook Village … en toen niet meer.
We hebben de Hooker Valley Track in riant slecht weer afgelegd. Erg jammer, maar helaas niets aan te doen. Het had ook wel weer wat, haha!
Gisteren leken de voorspellingen goed voor deze middag, maarja … voorspellingen blijven voorspellingen. En als je in de bergen bent, kunnen die voorspellingen in korte tijd om zeep worden geholpen.
De wandeling begon best aardig, maar al snel werd het echt k…p……weer (voel je vrij het woord naar believen aan/in te vullen met lingo-ballen, haha!). In het kort gezegd, het was berenweer!
Maar nog even terug naar iets eerder op de dag.
Onze eerste stop was bij de Church of the Good Shepherd. Er stranden daar bussen Japanners … maar het voordeel van vroeg aankomen, betekent dat je het kerkje nog redelijk voor jezelf hebt.
Hierna volgde wij onze weg naar het eveneens oogverblindende blauw/groene meer Pukaki. Bijna surrealistisch te noemen hoe die kleur afsteekt bij de omgeving. De kleur wordt veroorzaakt door fijngemalen deeltjes die door de gletsjers worden aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven.
Als vanuit het niets volgde daarna een waanzinnig paars lavendelveld, een genot voor zowel oog als neus.
Dat was er 10 jaar geleden nog niet, haha!
Bij het voorbijgaan aan Glentanner Park hebben we vast een plekje voor de camper gereserveerd en zijn toen linea recta doorgereden naar Mount Cook Village. Bij het visitor centre werden we voor de wandeling naar de Hooker Valley doorverwezen, waar we de camper hebben geparkeerd, ons voor alle weersomstandigheden hebben aangekleed en op pad zijn gegaan. Nou, en de rest heb ik hierboven al beschreven. Oh, ik ben helemaal de wind vergeten … maar goed dat Cor mij op een gegeven moment vasthield, anders was ik werkelijk van de vlonder gedonderd! Mijn hemel, wat waaide het!!
Er staat trouwens langs de route een zeer indrukwekkend gedenkteken ter ere aan klimmers die hun leven hebben gelaten op Mount Cook. Je wordt er abrupt stil van hoeveel naamplaatjes op het teken hangen …
Bij terugkomst waren we zeiknat en steenkoud! Dus dat werd eerst opwarmen en bijkomen in het Old Mountaineers Café. We hebben daar heerlijk genoten van zo’n absurd lekkere cappuccino en hebben allerlei bergklimmaterialen -museumwaardig- van weleer bekeken. Ook stond er een ingelijst briefje van Sir Edmund Hillary (is een Kiwi), de eerste man die de Mount Everest heeft beklommen. Vooral het tekeningetje erbij is leuk. En zoals ik wel eens gekscherend roep “the man on the mountain didn’t fall there”.
Hierna zijn we naar de camping gereden, en tadaaaaa … daar scheen de zon, haha!
Als stokstaartjes hebben we genoten van de warmte. Trouwens heel raar, de zon scheen maar het druppelde ook licht.
Toen gegeten (het regende inmiddels) en ons mandje ingedoken.
We hadden geen bereik, dus plaatsen van dit bericht met bijbehorende foto’s lukte niet.
Maar eens kijken waar morgen ons brengt. Zijn jullie nieuwsgierig … wij ook, haha!

Nou, ik kan gelijk door naar 21 januari!
Het was droog, maar niet echt weer om nog een andere wandeling bij Mount Cook te maken. De berg lag nog steeds in een dik pak mist verhuld. Dus zijn we verder zuidwaarts afgedaald naar Oamaru. Achteraf jammer dat we er alleen zijn gestopt om een boodschap te doen en kersen te kopen, maar het weer lokte ons naar de Moeraki Boulders. Je ziet de meeste keien bij laag water … en jullie voelen het misschien al aan … vloed was aan de winnende hand.
Er was best het een en ander veranderd hier. Grappig om te zien hoe veel van hetgeen ik in het verleden heb gezien inmiddels is geëxploiteerd … of eigenlijk níet zo grappig om te zien. Ik begrijp het natuurlijk wel, het toerisme neemt hier alleen maar toe, maar hiermee gaat ook wel weer een deel van de historische charme ten onder. Je ziet nu zelfs Japanners (of andere Aziatische medemensen) op campings en met campers. Dat zag je 10-14 jaar geleden eigenlijk zelden. Zij reisden met grote bussen doorgaans van hotel naar hotel.
Nu staan ze in de ochtend noedels met vleermuisoren (o.i.d.) te koken, haha!
Maar ik dwaal af … Het bleek nog steeds de moeite waard om tegen een kleine betaling de trap naar het strand af te dalen. Wát een aantrekkingskracht hebben deze ronde bollen in het water. Ze zijn al generaties lang onderwerp van speculaties en legendes. Deze keien zijn perfect rond, liggen over een lengte van zo’n 100 meter verspreid en zijn nergens anders te vinden in Nieuw Zeeland. Wij houden het in het midden tussen het zo’n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan van kalkzouten die zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern tot een Maori legende die ik later eventueel best wil toelichten mits daar behoefte aan is. ;)
Hierna zijn we richting Dunedin gereden waar zicht op een camping wel aangenaam was geweest. Maar helaas … dus werd het een stop in het centrum bij het visitor centre. Maar dit gaf ons uiteindelijk niet het gewenste resultaat, waardoor we de Otago Peninsula opgereden zijn. We liggen wat voor op schema, want dit schiereiland stond eigenlijk voor morgen op het programma.
We staan nu op de camping in Portobello, op een heuvel. Het waait nog steeds als een malle, dus de ankers liggen uit.
De zon heeft zicht nog even laten zien, dus dat was wel zo prettig.
Morgen weer nieuwe avonturen.

Kiwi-kiss!