Spiderman

30 november
Het bedje lag best redelijk, het ontbijt was prima en met daglicht bleek het toch wel een bijzonder grappig hotel.
Na het ontbijt, met een mooie binnentuin waar de eekhoorntjes ronddartelden, zijn we eerst op zoek gegaan naar een pinautomaat, want met euro’s wisselen op het vliegveld sneden we qua koers iets teveel in onze vingers.
Weer terug bij het hotel was het wachten op de huurauto. Al snel stond de meneer van Alamo op de stoep, en konden wij vertrekken nadat alle gegevens waren ingevuld. Met GPS en Wi-Fi … alom verbazing hoe dit allemaal werkt tegenwoordig.
Een deftig witte Suzuki Grand Vitara, mét hoedenplank. Wij weten niet wat dat hier is in Costa Rica, maar huurauto’s leveren zij doorgaans zonder hoedenplank. De vorige keer kregen wij de auto ook zonder, en hebben wij deze bij een andere verhuurlocatie op kunnen halen. Je wilt toch niet dat ze je bagage in één oogopslag zien liggen. ;)
Vandaag stond in het teken van A naar B, in dit geval van San José naar Boca Tapada. Volgens de GPS 3 uur rijden, ware het niet dat de laatste 20 kilometer onverhard was en onze snelheid dus fors werd beperkt. Maar oh oh wat mooi allemaal. Ineens velden … tja, wat was het? Volgens Cor waren het velden zover je kon kijken met prei … waarop ik de keus liet vallen op Agaves. Maar nee, het bleken velden en velden ananassen te zijn, haha! En zodra dit kwartje viel, bleken onze neuzen spontaan de geur te herkennen.
Bij ons eindstation hebben wij onze bagage uitgeladen en werden wij met een bootje naar de overkant gevaren over de chocoladebruine rivier. Door de vele regenval een sterk stromende rivier, stond ook hoger dan gebruikelijk. Het had hier namelijk de afgelopen 3 dagen onafgebroken gegoten! Wat een mazzel dat wij dit paradijsje in de zon mochten begroeten!
Onze bagage werd van ons overgenomen en naar onze boomhut gebracht, hier verblijven wij 3 nachten.
We werden rondgeleid en we werden direct getrakteerd op ontzettend veel gekleurde vogeltjes en 2 soorten toekans, waanzinnig!
Wat een toplocatie, 55 treden omhoog, 12 meter de lucht in, wat een uitzicht, wat een hobbit-huisje. Paradise on earth!
Totdat ik de 1e spin ontdekte, en wat voor één!! … ik zal jullie de lange versie besparen, maar uiteindelijk stond de teller op 7 … mon dieu, hoe kon ik daar in hemelsnaam slapen!
De 1e werd door Cor met een glas over het balkon gemieterd, en voor de 2e joekel werd de hulp ingeroepen van de receptie.
Maar niet voordat we gegeten hadden. In het restaurant, aan alle kanten open, vonden we een mooi plekje met zicht op het meer. Gompie, wat was dat een heerlijk hapje!
In het donker, gewapend met de nieuwe zaklamp van Cor, volgden wij onze weg weer naar onze boomhut. Waarbij ons oog direct viel op de volgende spin … dat beloofde een lange nacht te worden …