Goudgele en glimmend zwarte stranden
Door: Jacqy
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
29 Januari 2019 | Nieuw Zeeland, Kaiteriteri
Forest bathing – foto’s geplaats
Westcoast – foto’s geplaatst
Kia ora!
27 januari
Vanmorgen was het eindelijk droog, na een nacht stortregen. Maar we hebben er gelukkig niet veel minder om geslapen. Slapen in ons huisje op wielen gaat fantastisch, het sluit zich als een knus warm coconnetje om ons heen, hihi!
Vandaag hebben we weer een grotendeels bewolkte dag achter de rug. Tja, de westkust staat erom bekend … en een beetje mazzel moet je toch wel hebben.
De zon mengde zich met de bewolking en had min of meer de winnende kaart in handen. Dit resulteerde in een prachtig spel van misty mountains, hetgeen waar ik uren naar kan kijken.
Gaandeweg de route werden we overvallen door waanzinnig prachtige uitzichten, de meest prachtige begroeiing tot aan zee, de mooie dramatische kustlijn en de meest waanzinnige koffie in een meeneembeker.
Onze stop voor vandaag werd Ross, iets onder Hokitika.
Maar ergens halverwege zijn we gestopt in Franz Josef, om naar de gletsjer te wandelen. Wat was dit een bijzonder gave wandeling zeg! Het weer zat niet helemaal mee, maar het had absoluut erger gekund.
Ik ben er begin 2005 geweest, met een gids op de gletsjer. Schrikbarend om te zien hoe ver de gletsjer in de tussenliggende jaren is gekrompen … hier was voor mij de opwarming van de aarde toch wel duidelijk met eigen ogen zichtbaar!
Het weer viel aan het einde van de dag echt in de categorie ‘berenweer’, maar wat hadden we in Ross een geweldige camping aan zee!
We hebben na het eten nog een uitzonderlijk mooie wandeling gemaakt op het strand. En hier ben je dan gewoon helemaal alleen met z’n twee. Er ligt enorm veel decoratief hout op het strand, dat menig houtbewerker (of stone painter) er jaloers op wordt.
28 januari
De nacht verliep redelijk rustig, de dag startte uiterst grijze start. De eerste stop werd Hokitika, zo min of meer de hoofdstad van de Jade. We zijn heel even de werkplaats in geglipt om het slijpen en polijsten van Jade te bekijken, gevolgd door de winkel waarin de meest mooie sieraden te koop waren. Mijn handen jeuken dan toch op zo’n moment, maar ik heb me in kunnen houden, haha!
De volgende stop werd Punakaiki, ofwel Pancake Rocks. Deze naam doet zich door de opgestapelde laagjes steen absoluut eer aan, zeer opmerkelijk om te zien.
En zo grijs de dag begon, zo’n kentering maakte het weer bij deze kust-attractie! Zelfs zodanig dat we een 2e rondje overwogen en ook inderdaad hebben gemaakt, haha! Met een beetje zonlicht wordt niet altijd alles mooier, maar veelal net iets lichter.
Na deze stop klaarde het alleen maar op, tot de lucht tot aan de camping aan zee (in Westport) strakblauw was gekleurd.
Hier hebben we de was maar weer eens gedaan en Robijn-geurend aan de droogmolen laten wapperen. Wat ruikt nou lekkerder dan was gedroogd door de wind?!
Hierna hebben we een heerlijke wandeling aan het strand gemaakt, en op zulke stranden komen de gevoelens van ‘jutteren’ toch wel heel erg bovendrijven. Heerlijk al die aangespoelde bomen met dito sprokkelhout. Het ene nog decoratiever dan het andere, en soms heel aantrekkelijk om in te klimmen, haha!
Na een simpel hapje hebben we de luiken dichtgeslagen en zijn in een diepe Robijn-slaap beland.
29 januari
Nou, de westkust van het zuidereiland is in alles afgelegen.
Toch heb ik in Westport eindelijk de achterstand aan foto’s weg kunnen werken.
Met dien gevolge dat nu de achterstand aan tekst ingehaald moet worden, haha!
Afgelegen, geen bereik, slak-trage Wifi verbinding … hier verlangt iedereen toch zo nu en dan naar terug, geef het maar eerlijk toe … en toch botst dit met het gevoel waar onze maatschappij momenteel in verkeert.
Ook ik doe hier met lieve lust aan mee hoor. Ik kan zeggen dat ik pas sinds kort weer het gevoel heb vrij te mogen zijn, me niet ergens toe gedwongen voel (ook met name opgelegd door mezelf), open te staan voor hetgeen om me heen gebeurt, te zien, te voelen … afstand nemen van, en loslaten is zo belangrijk, en iets wat werkelijk in de huidige maatschappij onderschat wordt. Als mens kan ik niet anders zeggen dat loslaten enorm moeilijk is, maar het opent zoveel ruimte in je hoofd.
Heel begrijpelijk dat ik straks gewoon weer in dat keurslijf stap, maar ik ben nu al dankbaar voor het gevoel dat ik weer even heb mogen ervaren.
Cor en ik staan bekend als regelmatige vakantiegangers (vaker korte tripjes). Maar als je 4 weken (of langer) weg bent, kom je pas écht weer bij dat gevoel. Ik kan het iedereen alleen maar aanraden.
Maar nu weer naar de orde van de dag, haha!
De dag begon zoals deze gisteren was geëindigd, dus dat kon bijna niet anders dan een mooie dag worden.
Met enige voorzichtigheid natuurlijk, want je draait je hier om en het is compleet het tegenovergestelde.
Vandaag zijn we vroeg op pas gegaan en hadden we het Abel Tasman National Park als doel. Dus Cor heeft de wieltjes weer aardig laten rollen. We hebben er inmiddels al heel wat kilometertjes op zitten, alles ligt toch duidelijk verder uit elkaar dan op de wegenkaart, haha!
Maar nu we hier toch zijn, en dit misschien de laatste keer is, willen we graag zoveel mogelijk zien.
We hebben de Buller Gorge doorkruist, en wat was dit toch weer een mooie route!
Getailleerde bruggen (one lane bridges), prachtige rivieren, kloven, doorkijkjes, valleien, varens, machtig prachtig begroeide bermen … het kon weer niet op.
Na een aantal korte stops, waaronder een heerlijk lunchplekje, zijn we op de camping in Kaiteriteri beland, aan het strand. Het is een mega camping, maar eigenlijk opmerkelijk rustig.
We hoeven de weg maar over te steken en het goudgele zand bejubelt je tenen!
De zee was heerlijk, dus we hebben eindelijk een dipzoutje kunnen maken. De zon knetterde op de huid, dus smeren, smeren en nog eens smeren.
Hierna hebben we buiten kunnen en eten en na een strandwandeling hebben een rondje gemaakt op de camping. En wat geweldig leuk om al die verschillende hutjes, tentjes, campers, caravans en aanvullende dingen te zien, zoals boten, frituurpannen, jetski’s, barbecues, koelkasten … you name it, haha!
Morgen gaan we lekker aan de wandel, op naar nieuwe avonturen!
Liefs,
Cor en Jacq.
Westcoast – foto’s geplaatst
Kia ora!
27 januari
Vanmorgen was het eindelijk droog, na een nacht stortregen. Maar we hebben er gelukkig niet veel minder om geslapen. Slapen in ons huisje op wielen gaat fantastisch, het sluit zich als een knus warm coconnetje om ons heen, hihi!
Vandaag hebben we weer een grotendeels bewolkte dag achter de rug. Tja, de westkust staat erom bekend … en een beetje mazzel moet je toch wel hebben.
De zon mengde zich met de bewolking en had min of meer de winnende kaart in handen. Dit resulteerde in een prachtig spel van misty mountains, hetgeen waar ik uren naar kan kijken.
Gaandeweg de route werden we overvallen door waanzinnig prachtige uitzichten, de meest prachtige begroeiing tot aan zee, de mooie dramatische kustlijn en de meest waanzinnige koffie in een meeneembeker.
Onze stop voor vandaag werd Ross, iets onder Hokitika.
Maar ergens halverwege zijn we gestopt in Franz Josef, om naar de gletsjer te wandelen. Wat was dit een bijzonder gave wandeling zeg! Het weer zat niet helemaal mee, maar het had absoluut erger gekund.
Ik ben er begin 2005 geweest, met een gids op de gletsjer. Schrikbarend om te zien hoe ver de gletsjer in de tussenliggende jaren is gekrompen … hier was voor mij de opwarming van de aarde toch wel duidelijk met eigen ogen zichtbaar!
Het weer viel aan het einde van de dag echt in de categorie ‘berenweer’, maar wat hadden we in Ross een geweldige camping aan zee!
We hebben na het eten nog een uitzonderlijk mooie wandeling gemaakt op het strand. En hier ben je dan gewoon helemaal alleen met z’n twee. Er ligt enorm veel decoratief hout op het strand, dat menig houtbewerker (of stone painter) er jaloers op wordt.
28 januari
De nacht verliep redelijk rustig, de dag startte uiterst grijze start. De eerste stop werd Hokitika, zo min of meer de hoofdstad van de Jade. We zijn heel even de werkplaats in geglipt om het slijpen en polijsten van Jade te bekijken, gevolgd door de winkel waarin de meest mooie sieraden te koop waren. Mijn handen jeuken dan toch op zo’n moment, maar ik heb me in kunnen houden, haha!
De volgende stop werd Punakaiki, ofwel Pancake Rocks. Deze naam doet zich door de opgestapelde laagjes steen absoluut eer aan, zeer opmerkelijk om te zien.
En zo grijs de dag begon, zo’n kentering maakte het weer bij deze kust-attractie! Zelfs zodanig dat we een 2e rondje overwogen en ook inderdaad hebben gemaakt, haha! Met een beetje zonlicht wordt niet altijd alles mooier, maar veelal net iets lichter.
Na deze stop klaarde het alleen maar op, tot de lucht tot aan de camping aan zee (in Westport) strakblauw was gekleurd.
Hier hebben we de was maar weer eens gedaan en Robijn-geurend aan de droogmolen laten wapperen. Wat ruikt nou lekkerder dan was gedroogd door de wind?!
Hierna hebben we een heerlijke wandeling aan het strand gemaakt, en op zulke stranden komen de gevoelens van ‘jutteren’ toch wel heel erg bovendrijven. Heerlijk al die aangespoelde bomen met dito sprokkelhout. Het ene nog decoratiever dan het andere, en soms heel aantrekkelijk om in te klimmen, haha!
Na een simpel hapje hebben we de luiken dichtgeslagen en zijn in een diepe Robijn-slaap beland.
29 januari
Nou, de westkust van het zuidereiland is in alles afgelegen.
Toch heb ik in Westport eindelijk de achterstand aan foto’s weg kunnen werken.
Met dien gevolge dat nu de achterstand aan tekst ingehaald moet worden, haha!
Afgelegen, geen bereik, slak-trage Wifi verbinding … hier verlangt iedereen toch zo nu en dan naar terug, geef het maar eerlijk toe … en toch botst dit met het gevoel waar onze maatschappij momenteel in verkeert.
Ook ik doe hier met lieve lust aan mee hoor. Ik kan zeggen dat ik pas sinds kort weer het gevoel heb vrij te mogen zijn, me niet ergens toe gedwongen voel (ook met name opgelegd door mezelf), open te staan voor hetgeen om me heen gebeurt, te zien, te voelen … afstand nemen van, en loslaten is zo belangrijk, en iets wat werkelijk in de huidige maatschappij onderschat wordt. Als mens kan ik niet anders zeggen dat loslaten enorm moeilijk is, maar het opent zoveel ruimte in je hoofd.
Heel begrijpelijk dat ik straks gewoon weer in dat keurslijf stap, maar ik ben nu al dankbaar voor het gevoel dat ik weer even heb mogen ervaren.
Cor en ik staan bekend als regelmatige vakantiegangers (vaker korte tripjes). Maar als je 4 weken (of langer) weg bent, kom je pas écht weer bij dat gevoel. Ik kan het iedereen alleen maar aanraden.
Maar nu weer naar de orde van de dag, haha!
De dag begon zoals deze gisteren was geëindigd, dus dat kon bijna niet anders dan een mooie dag worden.
Met enige voorzichtigheid natuurlijk, want je draait je hier om en het is compleet het tegenovergestelde.
Vandaag zijn we vroeg op pas gegaan en hadden we het Abel Tasman National Park als doel. Dus Cor heeft de wieltjes weer aardig laten rollen. We hebben er inmiddels al heel wat kilometertjes op zitten, alles ligt toch duidelijk verder uit elkaar dan op de wegenkaart, haha!
Maar nu we hier toch zijn, en dit misschien de laatste keer is, willen we graag zoveel mogelijk zien.
We hebben de Buller Gorge doorkruist, en wat was dit toch weer een mooie route!
Getailleerde bruggen (one lane bridges), prachtige rivieren, kloven, doorkijkjes, valleien, varens, machtig prachtig begroeide bermen … het kon weer niet op.
Na een aantal korte stops, waaronder een heerlijk lunchplekje, zijn we op de camping in Kaiteriteri beland, aan het strand. Het is een mega camping, maar eigenlijk opmerkelijk rustig.
We hoeven de weg maar over te steken en het goudgele zand bejubelt je tenen!
De zee was heerlijk, dus we hebben eindelijk een dipzoutje kunnen maken. De zon knetterde op de huid, dus smeren, smeren en nog eens smeren.
Hierna hebben we buiten kunnen en eten en na een strandwandeling hebben een rondje gemaakt op de camping. En wat geweldig leuk om al die verschillende hutjes, tentjes, campers, caravans en aanvullende dingen te zien, zoals boten, frituurpannen, jetski’s, barbecues, koelkasten … you name it, haha!
Morgen gaan we lekker aan de wandel, op naar nieuwe avonturen!
Liefs,
Cor en Jacq.
-
29 Januari 2019 - 17:14
Michiel Van Veen:
Heerlijk om de verhalen mee te beleven. Laat alles maar lekker los en kom maar heerlijk tot rust. Hier gaat (bijna) alles goed zonder je, nou ja....ach .... geniet ervan!! -
30 Januari 2019 - 07:14
Nico:
Er zitten weer foto's bij die in de Ikea collectie niet zouden misstaan. Maar je moet als fotograaf het beeld eel goed weten te vangen en dat lukt jou uitstekend. Met veel plezier je verslag en de foto's gelezen en bekeken. Enne........ denk erom af en toe "de oude dame" een muntje toewerpen voor de moeite. -
30 Januari 2019 - 09:15
Monique De Bie:
Ik geniet weer met volle teugen mee van jullie mooie reis en kijk elke keer uit naar het volgende verslag. Bedankt dat ik met jullie mee mag reizen. Blijf heerlijk genieten! -
30 Januari 2019 - 12:13
Bert En Marja:
Bedankt voor het vervolg van jullie reisverslag en de vele prachtige foto's veel plezier nog -
30 Januari 2019 - 14:21
UwneefjePino:
Hoi,
Niet alleen verasiaterisering.... het hele verhaal met plaatjes, echt Dubbele woordwaarde. Héérlijk!
Hier zijn inmiddels in het hele dorp de druiven gesnoeid, we kunnen zodra de temperatuur wat aangenamer wordt de druiven gaan aanbinden. Dan zijn ze klaar voor het voorjaar. Gezamenlijk hebben we in 2019 al weer 12 muizen gevangen en heeft Scratte deze week, haar eerste ei gelegd.
Gewoon het mooie leven van een wijnboerenhuiskat, ja ook eentje voor twee keer de woordwaarde, kus en kopje,
-
30 Januari 2019 - 15:12
Roelof En Marianne:
Speciaal even geopend op groot scherm!
Heerlijke verhalen en machtig mooie foto's! Tja je hebt af en toe een vette bui, maar daardoor ook een schitterende natuur! Vooral blijven genieten!!!!
xx Roelof en Marianne -
30 Januari 2019 - 17:53
Cindy En Henk:
Geweldig hoe jullie daar genieten en op werkelijk alles getrakteerd worden.
Hoeraaaaaaa zon !! Superfijn!
En wat je zegt, dat gevoel is onbeschrijflijk!
Heeeeeerlijk zen, alles mag, niets moet... Een beetje jullie twee in jullie eigen bubbel.
Wij hebben dat twee jaar geleden in Spanje meegemaakt. Noodgedwongen hoor haha geen wifi, dan moet je wel.
En het was idd zooooo relaxed.
Maar zodra het weer werkt ben je weer snel terug in je oude gewoontes, zonde!
Maar ach, geniet samen van dat heerlijke gevoel en van elkaar!
Liefs uit limburg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
