Abel Tasman National Park

Voor de fotoliefhebbers, het restant foto’s is geplaatst bij het bericht ‘Goudgele en glimmend zwarte stranden‘.
En ik hoop dat bij het plaatsen van dit bericht de foto’s ook een beetje meewerken. Maar dat kan zomaar morgen of overmorgen worden, haha!

30 januari
Nou, vandaag was weer een dag om door een ringetje te halen.
Wat is het Abel Tasman National Park weergaloos mooi, en helemaal als het zonnetje schijnt!
De outdoor mogelijkheden zijn hier eindeloos.
De Seal Swim hebben ze inmiddels helemaal uit het activiteitenaanbod gehaald. Zelf heb ik hier 2x eerder met zeehonden gezwommen, maar ze gunnen de beestjes nu al een aantal jaren rust. Geweldig toch!
Wij hebben vandaag gekozen voor de Cruise & Walk. Met de Sea Shuttle van Kaiteriteri naar Bark Bay/Medlands Beach. En daarna in 4 uur te voet naar Anchorage.
Dit is een onderdeel van de meerdaagse Abel Tasman Coast Track, in totaal zo’n 51 kilometer.
Het woord ‘waanzinnig’ komt vaak voor in mijn schrijvelarij, maar het dekt in zoveel gevallen de lading, zo ook nu, haha!
We zijn om 09.00u bepakt en bezakt (geen smikkeltentjes onderweg) met de boot vertrokken, en na een korte stop bij Split Apple Rock (de meest iconische rotsformatie in Abel Tasman NP) een uur later afgezet in Bark Bay. We hadden meer dan genoeg tijd om onze tocht te voet af te leggen, en een uitstapje te maken naar Cleopatra Pool. Echt leuk om hier iedereen in te zien badderen.
Van prachtige (ieniemienie)varens, de bellbird, drooggevallen stranden, uitzonderlijk afgelegen huizen zonder stroom tot goudgele stranden zover je kunt kijken. Het is soms teveel om door het brein opgenomen te worden.
Bij Anchorage Beach zijn we zo snel mogelijk in de zee gevallen, want jeutje wat was het warm! En zeker de voetjes na 4 uur stappen in die grote klompen. Die van Cor dan, want ik heb maar een bescheiden maatje 37. ;)
De Sea Shuttle haalde ons 03.45u op en een half uurtje later werden we weer op het strand van Kaiteriteri afgezet.
Cor heeft hier nog een paar baantjes gezwommen. Daarna hebben we een heerlijke pizza en hamburger gegeten, en zijn de luikjes bijtijds gesloten. Wat was het een fenomenale en gedenkwaardige dag!

31 januari
Vandaag hadden we Picton in het vizier. Hier zijn wij 15 januari gestart voor het rondje zuidereiland.
Oef … hoewel nog even te gaan, komt dan toch het besef dat we in ieder geval dit eiland vaarwel gaan zeggen.
Een eiland wat zijn weerga niet kent, zo uitermate bijzonder en met een overschot aan afgelegen gebied. Vanaf het zuidelijke Slope Point naar beneden en je komt tot Antarctica niets anders dan zee tegen.
De woorden moet ik jullie helaas onthouden, gewoonweg omdat ik ze momenteel niet kan vinden. En hiermee is misschien juist alles gezegd.
Maar we hadden in ieder geval nog deze fantastische dag!
We zijn bijtijds uit de veren gesprongen, omdat we een aantal stops wilden maken op de weg naar Picton.
De dag begon grijs, maar kleurde gaandeweg onze rit tot smurfenblauw.
De eerste stop was al na 20 minuten in Motueka, om wat boodschapjes te doen, haha!
Toen door naar Nelson, wat in mijn beleving een leuke stad was, maar vandaag eigenlijk een beetje op nat zand viel.
Daarna door naar Pelorus Bridge, wat wel aardig veel weg had van de Ardèche.
De laatste stop was Havelock, de thuishaven van de grote groenlipmossels. Ik had gehoopt er eentje te zien, maar ik denk dat we dan een eetgelegenheid in hadden moeten lopen.
Toen door naar wederom een pareltje van het zuidereiland, de Queen Charlotte Drive, in ons geval van Havelock naar Picton. Omdat het zulk helder weer was, waren de uitzichten op de sounds en baaien niet anders dan absoluut brochuremateriaal. De stops lagen te pas en te onpas op de route, en de ene doorkijk was nog mooier dan de ander.
We hebben helaas niet veel stops gemaakt, Cor zat volledig in het bochtenwerk. Maar ik zat gelukkig aan de goede kant van de weg, haha!
Dus al vroeg in de middag waren we in Picton en hebben we een plekje onder de bomen, want oei-oei-oei wat is het warm! Cor krijgt maar niet genoeg van de zon, en ik weet niet waar ik het moet zoeken … ik kan er zo slecht tegen.
Dus gelijk maar een was gedraaid, waarna de droogmolen zijn werk weer keurig heeft gedaan.
We zijn even naar het centrum gewandeld, Cor heeft op het strandje in de haven gezwommen, ik heb me tegoed gedaan aan een Hokey Pokey ijsje en daarna is de rust wedergekeerd.
Niet heel spannend allemaal, maar dat hoeft ook niet, haha!
Tot nu toe koelen de avonden af, dus met een beetje mazzel vanavond ook. Dat is toch net iets fijner slapen.
Morgenochtend varen we naar Wellington en gaat ons avontuur op het noordereiland verder.

P.s.
Om dit bericht wat aan te vullen, wil ik jullie graag meenemen naar ‘dromomania’.
Dit lijkt gebaseerd op iets wat met dromen te maken heeft, maar bestaat echt.
“Staan er voor jou nooit genoeg tripjes op de planning, jaag jij al je geld erdoorheen aan reizen, en kamp jij na iedere vakantie met een reverse culture shock? Dan ben jij waarschijnlijk verslaafd aan reizen. De prognose bestaat namelijk écht! Herken jij je in deze symptomen? Voel jij je ook zo aangetrokken door verre, onbekende oorden?
Sinds de creatie van wereldkaarten verlangen we ernaar om te ontdekken wat er aan de andere kant van die bergketen, zee of atmosfeer gebeurt. Talloze onderzoeken stelden al vast dat deze reislust ons slimmer, blijer en creatiever maakt. Maar kan dit natuurlijke instinct ook leiden tot een verslaving? Het antwoord is ‘ja’, aldus Dr. Michael Brein, een Amerikaanse psycholoog die gespecialiseerd is in reizen en interculturele communicatie.
De verslaving heet dromomania, en verwijst naar een abnormale drang om te reizen. Iemand die aan dromomania lijdt, is bereid om er méér aan uit te geven dan hij heeft en zijn liefde, werk en veiligheid ervoor op te geven. De term, die aan het begin van deze eeuw zelfs werd opgenomen in een universele, officiële lijst met psychologische stoornissen, werd in de 19e eeuw in het leven geroepen om de conditie van de Franse reiziger Jean-Albert Dadas aan te duiden. Deze Fransman reisde ruim vijf jaar te voet door Europa, van Berlijn tot Praag en van Moskou tot het toenmalige Constantinopel (Istanboel), voor hij bezweek aan uitputting. De doctoren concludeerden dat hij leed aan een ernstige vorm van dromomania. Nu wordt de term echter alleen nog gebruikt om extreme, competitieve reizigers aan te duiden, die bijvoorbeeld zo snel mogelijk élk land van de wereld willen hebben gezien.
Het wil niet direct zeggen dat de miljoenen Instagrammers, die zichzelf omschrijven als #traveladdict, ook daadwerkelijk reisverslaafd zijn. Al kan het dus wel zo vóélen. Dr. Brein legt uit: ‘zodra je inziet hoe uniek en belonend je nieuwe inzichten en reiservaringen zijn, hoe méér je wilt reizen. Desondanks delen de meeste mensen hun leven voorspelbaar, gemakkelijk en stressvrij in. En hoe langer je deze routine in stand houdt, hoe meer je je persoonlijke groei, kansen en beloningen in de weg staat. Ontsnappen aan deze routine en jezelf uitdagen door te reizen, draagt bij aan de menselijke behoefte aan prestatie en zelfverwezenlijking.”
… Resumé, ik denk dat ik er ergens tussenin zit, hahaha!