Mijn eigen kilometervreter!

Vannacht hebben we een boel regen op ons dak gehad, en beseften we dat we gisteren met het weer hadden geboft … en de handdoeken vannacht nog buiten lagen. Nouja, beter dat dan de rest van onze garderobe, zullen we maar zeggen, haha!
De dag begon winderig, grauw, maar zeker niet koud. Dus Paihia werd overgeslagen, en eigenlijk inclusief gisteren de gehele Bay of Islands.
Onze eerste stop werd Kawakawa. Eigenlijk best een leuk dorpje, maar tevens een trekpleister door een toilet met een dak van gras ontworpen door de Oostenrijkse architect en schilder Hundertwasser. Het is dat Cor zijn oog er ineens op viel, anders was het mij volledig ontgaan, haha!
Dit toilet nodigde gelijk uit voor een plas, inclusief foto. ;)
En daarna hebben we in een diner genoten van een Dick-momentje met een ‘mud cake’ inclusief appelgebakje. Inderdaad Corrie, de baksels naast deze momentjes zijn minstens zo lekker!
Erica Terpstra zou zeggen “man, dát is me lekker!”, whaha!
We hebben een stop gemaakt in Whangarei (waarbij je de Wh geloof ik uitspreekt als een F). Ik geloof niet de meest toeristische stad. De meeste mensen maken een stop bij de Whangarei Falls, maar wij zijn linea recta door gekacheld naar het centrum, want er moesten natuurlijk nog souvenirtjes aangeschaft worden.
Elke vakantie neem ik me voor hier al aan het begin van de reis mee te starten, en toch stellen we het iedere keer weer uit tot de laatste 2 dagen. Gelukkig hebben we een winkeltje gevonden waar we een paar leuke koopjes hebben gemaakt, pffffff!

Er wordt vaak gezegd dat niet het eindpunt, maar de reis de bestemming is. Nou, in ons geval gaat dat niet altijd op.
Vandaag was toch echt het eindpunt de bestemming, ofwel … mijn eigen kilometervreter zette de vaart erin.
Ik heb op voorhand mijn excuses al aangeboden voor de rit die ik thuis had uitgestippeld. Eigenlijk waanzin, maar oké!
Er wordt ook vaak gezegd dat hoe moeilijker de reis, de beloning des te groter. Ik betwijfel of wij vandaag in die categorie zijn gevallen. Want wat een toestand om door Auckland heen te komen, en dat niet eens in de spits! Dus of dat nou als een beloning voelt, kan ik nu nog niet 1.2.3. zeggen …
Er zijn rondom Auckland veel wegwerkzaamheden, wat voor vertragingen zorgt. Er wordt trouwens op veel plaatsen in het land aan de weg getimmerd, maar dit geeft doorgaans niet veel overlast. Je ziet ook dat allerhande bouwactiviteiten in volle gang zijn … het land lijkt in een opwaartse spiraal te zijn beland, en dat is een goed teken.
Met het achter ons laten van Auckland werd ook de hectiek op de weg weer te overzien. Voor mij althans … en ik was niet eens degene die reed! Jeutje, wat een respect voor Cor dat hij ons hier doorheen heeft geloodst, als mijn eigen koele ridder!
Als je de spits om 08.00u in Rotterdam niet gewend bent, vragen wij ons toch enigszins af hoe je het verkeer in Auckland overleeft.
De bewegwijzering is hier trouwens waanzinnig goed, in het hele land eigenlijk. En niet alleen op de weg, maar ook bij alle wandelingen die je maakt staat duidelijk aangegeven hoe lang deze duurt. Wij gaan ons eens goed achter de oren krabben wat hier beter zou kunnen, haha!
Ik ben gisteren trouwens vergeten te vertellen dat we bij de kauribomen eerst onze schoenen moesten ontsmetten.
Een station loodst je voor je schoenen eerst langs een krabber, dan een borstel gevolgd door een desinfecterende mat of spray. En dit graag voordat je aan je wandeling begint, en dit graag als je je wandeling hebt beëindigd.
Je kan er je vraagtekens bij zetten, maar over het algemeen zijn ze hier v.w.b. de natuur qua voorzorgsmaatregelen 7 stappen verder dan dat wij überhaupt bij elkaar kunnen verzinnen.
Vandaag zijn we doorgestoomd naar Waihi Beach, wederom een Top10 camping, waar we een heerlijk plekje hebben onder een hele grote Pohutukawa boom, of zoals ze hem hier ook noemen ‘Christmas tree’. Dit omdat hij rond Kerst prachtig rood kleurt. Nu helaas nagenoeg allemaal al uitgebloeid.

We hebben eerst een wandeling gemaakt over het strand, waar ik natuurlijk wat schelpjes heb gejutterd, heerlijk!
Het was gelukkig droog, maar strak grijs en ongeveer windkracht 5. De golven speelden er lustig op los.
Onze laatste nacht in ons inmiddels vertrouwde hutje … Tijdens onze wandeling op het strand hebben we de afgelopen weken kort de revue laten passeren. Wat hebben we veel gezien, veel gedaan, gehuild, gelachen, en intens genoten van dit weergaloos mooie land, de mensen en vooral van het bij elkaar zijn.
Morgen zien we Xander en Karen weer. Het lijkt een eeuwigheid terug, maar tegelijkertijd ook als de dag van gisteren. Het blijft een vreemd gegeven wat tijd met ons, en ons onderbewustzijn doet.

Kiwi's,
Cor en Jacq.